{...} Υπάρχουν και οι τυχεροί. Αυτοί που έχουν προλάβει, ερχόμενοι εδώ από τις 11.00 μια καρέκλα/τραπέζι σε ένα από τα τελευταία αυθεντικά καφενεία του κέντρου, τη «Μουριά», στη γωνία Καλλιδρομίου-Χαριλάου Τρικούπη. Μόλις η λαϊκή πάρει μπρος για τα καλά, οι προνομιούχοι χαζεύουν το θέαμα από αυτά τα τραπεζάκια. Οι υπόλοιποι περιμένουν στην ουρά. Οι παλιοί κάτοικοι αντικρίζουν την εικόνα και νιώθουν τα μάτια τους να πονάνε. Κάποιοι δείχνουν χαμένοι, άλλοι κεραυνοβολημένοι. Όπου κι αν γυρίσουν το βλέμμα αντικρίζουν ουρές -ουρά αναμονής στο συνεργατικό καφεκοπτείο, ουρά και απέναντι στην κρεπερί, τα τραπέζια της οποία αράχνιαζαν πριν από μερικά χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως το τοπίο περιλαμβάνει πια ολοένα και περισσότερα, ολοένα και πιο «ψαγμένα». Ψαγμένα winebars, urban τσιπουράδικα, σούπερ ντούπερ παγωτατζίδικα -εννοείται πως σερβίρουν αλατισμένη καραμέλα- τουλάχιστον πέντε νέα σεκοντάδικα -τα οποία λατρεύουν όλες οι fashion editors των περιοδικών-, φαλάφελ, πίτσες για κουλ τυπάκια, ζαχαροπλαστεία με παριζιάνικη αύρα και φυσικά με μεγάλη ουρά, ανθοπωλεία για «μυημένους» στις γλάστρες εσωτερικού χώρου, κατάστημα για τυπίστικες κάλτσες, τυπίστικα t-shirt, τυπίστικα kitschy σουβενίρ, το πιο τυπίστικο κατάστημα για statement cart-postal και αφίσες, καταστήματα με βιολογικά ζυμαρικά, βιολογικά αφεψήματα, βιολογικά αυγά, ο κατάλογος δεν τελειώνει με τίποτα, οι κάτοικοι απλώς βλέπουν τα νέα μαγαζιά να «προσεδαφίζονται» με ρυθμούς αστραπιαίους. Και φυσικά, μικρά νέα ξενοδοχεία και λουσάτα hostel.
Στην πραγματικότητα, το gentrification είχε χτυπήσει την πόρτα των Εξαρχείων ήδη πριν από την εμφάνιση του κορονοϊού. Τα περιοριστικά μέτρα που επέφερε όμως ο ιός, πάγωσαν για δύο χρόνια την κινητικότητα, η οποία επέστρεψε δριμύτερη όταν φάνηκε ότι η πανδημία αποτελεί οριστικό παρελθόν.
Τον τελευταίο έναν χρόνο, η παραπάνω κατάσταση έχει πάρει τα χαρακτηριστικά της επέλασης ενώ η έκταση της επιμηκύνεται διαρκώς -πια ξεκινάει από το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων και φτάνει ως τον Λυκαβηττό στα σύνορα με τους Αμπελόκηπους αλλά και την Αλεξάνδρας.
Στην πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω ήρθαν και στρογγυλοκάθισαν σε ένα δυσλειτουργικό κομμάτι της πόλης, το οποίο στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ήρθε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση. Η Ιπποκράτους, η Χαριλάου Τρικούπη, η Ζωοδόχου Πηγής, η Ασκληπιού έγιναν δρόμοι «φαντάσματα». Η δυσωδία σε έπνιγε. Τα λουκέτα έπεφταν βροχή. Οι μικροκλοπές και η μικροεγκληματικότητα αυξήθηκαν ραγδαία. Τα κακής κατάστασης διαμερίσματα και τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια έγιναν ακόμα πιο θλιβερά.
Οκτώ χρόνια μετά, είμαστε στη Barbieland. Με τα ίδια κάκιστα διαμερίσματα και τα ίδια ανύπαρκτα πεζοδρόμια.
Υπάρχουν θετικά στην υπόθεση; Υπάρχουν {...}
** Από το ρεπορτάζ της Δήμητρας Αλεξίου στο kosmodromio.gr με τίτλο «Από Εξάρχεια ως Λυκαβηττό το gentrification επελαύνει». Η απεικόνιση της συνοικίας, η ουσιαστική επέκτασή της, οι χώροι της, οι άνθρωποί της. Δηλώσεις γνωστών προσώπων που την ξέρουν «από μέσα». Πολύ ενδιαφέρον. Διαβάστε εδώ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.