Ο πειρασμός ενός «δώρου», μιας «φιλικής ενίσχυσης»

Την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης ήταν πολλοί οι ξένοι πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι που επισκέπτονταν τη χώρα μας για να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Μερικοί από αυτούς είχαν εμπειρία από άλλες χώρες με μακρά παράδοση χρεοκοπιών, κυρίως στη Λατινική Αμερική. Ενας εξ αυτών είχε κάνει μία παρατήρηση που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου: «Χρειάζεται προσοχή τώρα, γιατί η γενικευμένη φτωχοποίηση μπορεί να οδηγήσει ένα κομμάτι κρατικών υπαλλήλων, σε ευαίσθητες κυρίως υπηρεσίες, να “περάσουν απέναντι”, να αλλάξουν πλευρά. Γιατί θα θεωρήσουν ότι μόνο έτσι μπορεί να επιζήσουν. Αν συμβεί αυτό, δύσκολα θα βρείτε τρόπο να το θεραπεύσετε. Συνέβη στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες και ήταν βασικός λόγος που δεν μπορούσαν να ορθοποδήσουν». Η αλήθεια είναι ότι μου είχε φανεί βαριά κουβέντα. Δεν έδωσα σημασία, διότι ο ίδιος άνθρωπος είχε κάνει και άλλες προβλέψεις για το πώς θα ξέφευγε η εγκληματικότητα και θα καθιστούσε τις πιο εύπορες περιοχές της Αθήνας μικρές «ζούγκλες». Οι δραματικές προφητείες δεν επαληθεύθηκαν, αλλά διαβάζοντας και ακούγοντας πράγματα γύρω από την ΕΛ.ΑΣ., αναρωτιέται κανείς μήπως είχε εν μέρει δίκιο.

Η κρίση και τα μνημόνια οδήγησαν σε θεαματικές και οριζόντιες περικοπές. Ούτε η τρόικα ούτε η ελληνική πολιτική ελίτ φρόντισαν να προστατεύσουν τον ζωτικό πυρήνα του κράτους. Επικεφαλής πολύ ευαίσθητων υπηρεσιών έφτασαν στο σημείο να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Ο πειρασμός ενός «δώρου», μιας «φιλικής ενίσχυσης», άρχισε να γίνεται πολύ δελεαστικός. Η διπλή εργασία έγινε ο κανόνας. 

** Από άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή. Τίτλος του: «Το καλό παράδειγμα». Το πλήρες κείμενο εδώ.