Γράμμα στα παιδιά της Γάζας: Είμαι δημοσιογράφος, πρέπει να τα βλέπω αυτά...

Καλό μου παιδί. Κοντεύει μεσάνυχτα. Πετάω με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων, στο σκοτάδι, πάνω από τον Ατλαντικό. Θέλω να πάω στα σύνορα της Γάζας, στη Ράφα. Για σένα.

Δεν έχεις μπει ποτέ σε αεροπλάνο. Δεν έχεις φύγει ποτέ απ’ τη Γάζα. Μόνο την ασφυξία από τα μπουλούκια στα στενά και τους δρόμους ξέρεις. Μαζί με τα τσιμεντένια χαμόσπιτα. Συνοριακούς φύλακες και φράκτες παντού τριγύρω. Εσύ, τα τρέμεις τα αεροπλάνα. Τα μαχητικά, τα ελικόπτερα, τα ντρόουν. Κάνουν κύκλους σα τα όρνεα από πάνω σου, ρίχνουν βόμβες και πυραύλους. Εκκωφαντικές εκρήξεις. Τρέμει η γη. Γκρεμίζονται κτήρια. Ο θάνατος. Οι κραυγές. Οι κούφιες κραυγές για βοήθεια, κάτω απ’ τα ερείπια. Δεν σταμάτα. Μέρα νύχτα. Παγιδευμένοι στα συντρίμμια. Εσύ και οι συμπαίκτες σου, οι συμμαθητές σου, οι γείτονές σου. Χάθηκαν με τη μια. Βλέπεις σμπαραλιασμένα πρόσωπα και άκρα να ξεθάβονται.

Είμαι δημοσιογράφος. Είναι η δουλειά μου, πρέπει να τα βλέπω αυτά.

Εσύ όχι.

Είναι η μυρωδιά του θανάτου. Θρυμματισμένο τσιμέντο πάνω από σάπια πτώματα. Κρατά την ανάσα σου, καλύπτει το στόμα σου με ένα κουρέλι. Περπατάς πιο γρήγορα. Η γειτονιά σου έγινε νεκροταφείο. Έχεις χάσει τα πάντα και συ κοιτάς με τρόμο. Δεν ξέρεις πού είσαι.

Φοβάσαι. Την έκρηξη μετά την έκρηξη. Κλαις. Χώνεσαι στην

αγκαλιά της μητέρας σου, του πατέρα σου, με καλυμμένα τα αφτιά. Είδες το φως του πυραύλου, περιμένεις την έκρηξη. Μα γιατί σκοτώνουν παιδιά; Εσύ τι έκανες; Γιατί δεν σε προστατεύει κανείς; Γιατί δεν μπορεί να σε προστατεύσει κανείς; Θα χτυπήσεις; Τί θα χάσεις; Χέρι για πόδι; Γιατί να γεννηθείς; Για καλό γεννήθηκες ή για αυτό που ζεις; Θα μεγαλώσεις; Θα χαμογελάσεις ποτέ σου;  Πώς να ΄ναι χωρίς τους φίλους σου; Κάποιος που ξέρεις, σύντομα, θα πεθάνει. Ποιος θα 'ναι ο επόμενος; Μάνα; Πατέρας; Αδέρφια; Κάποιος που ξέρεις, σύντομα θα χτυπηθεί. Κάποιος που ξέρεις θα πεθάνει. Σύντομα.

Τη νύχτα σε κρυώνει το τσιμέντο που ξαπλώνεις. Τα τηλέφωνα νεκρά. Ίντερνετ δεν υπάρχει. Δεν ξέρεις τί γίνεται. Μόνο λάμψεις, κρότοι, κραυγές. Και δεν σταματάνε.

Εσύ περιμένεις, όσο οι γονείς σου ψάχνουν φαγητό. Είναι αυτός ο κακός πόνος στο στομάχι. Θα γυρίσουν άραγε; Θα τους ξαναδείς; Ή θα ναι το σπίτι σου το επόμενο; Θα σας βρουν οι βόμβες; Είναι αυτά τα τελευταία σου λεπτά;

Πίνεις νερό, βρώμικο κι αλμυρό. Και σε αρρωσταίνει. Πονά το στομάχι σου. Πεινάς. Οι φούρνοι καταστράφηκαν, ψωμί πουθενά. Ένα γεύμα την ημέρα. Μακαρόνια, αγγούρι, κι αυτά για λίγο, μέχρι να μοιάζουν όνειρο, γιορτή.

Εσύ δε παίζεις με μπάλες από κουρέλια ούτε με χαρταετούς από εφημερίδες.

Μας έχεις ξαναδεί. Φοράμε κάτι γιλέκα που γράφουν PRESS πάνω. Έχουμε κράνη, έχουμε κάμερες, οδηγούμε τζιπ. Μας βλέπεις αφού σας χτυπήσουν. Μιλάμε με τους μεγαλύτερους για ώρα και μετά χανόμαστε. Συνήθως δε μιλάμε με σας. Αλλά κάποιες φορές, είστε παντού τριγύρω, γελάτε, μας δείχνετε, μας ζητάτε να σας βγάλουμε φωτογραφία.

** Απόσπασμα από κείμενο στην ιστοσελίδα The Chris Hedges Report του συγγραφέα και δημοσιογράφου Κρις Χέτζες (άλλοτε πολεμικού ανταποκριτή και για 15 χρόνια στο δημοσιογραφικό δυναμικό New York Times). Το κείμενο αναδημοσιεύει, με τίτλο «Στα παιδιά της Γάζας», το The Press Project σε μετάφραση Βασίλη Καραμπά. 

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το «γράμμα» στα παιδιά της Γάζας («Letter to the Children of Gaza») του βραβευμένου με Πούλιτζερ συγγραφέα και δημοσιογράφου.