Ανέξοδος υπερπατριωτισμός

{...} Αλλά φυσικά δεν φταίει ο Νατσιός, αυτός πουλάει ανέξοδο υπερπατριωτισμό και το έργο η εικόνα του οποίου έφτασε στα χέρια του προσφέρεται για εθνικόφρον αισθητικό σοκ. Το αρχικό σχόλιο το έκανε στην ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυκας» ο εκδότης της Αντώνης Διαματάρης, που διετέλεσε ένα πεντάμηνο υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα Απόδημου Ελληνισμού – και απεπέμφθη όταν διέρρευσε ότι δεν είχε λάβει μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ενώ έλεγε το αντίθετο. Στο δημοσίευμά του εκτιμά ότι το έργο τέχνης προσβάλλει την ελληνική σημαία και επί τη ευκαιρία ξιφουλκεί κατά του γενικού προξένου. Σκανδαλοθηρία ενός ως φαίνεται με απόλυτη άγνοια για ζητήματα τέχνης.

Κι όμως, λίγο αν κατανοούσε θα σκεφτόταν ότι το θέμα της έκθεσης είναι οι δολοφονίες γυναικών, άρα ότι η σημαία παραλλάσσεται χρωματικά επειδή ο δημιουργικός συμβολισμός παραπέμπει στις γυναίκες και στην ανάγκη οι κοινωνικές αιτίες της ανισότητας που τις καθιστούν θύματα να εκλείψει. Είναι βέβηλο αυτό; Βέβηλη είναι η παράκαμψη του νοήματος του έργου, η προσπάθεια να του δοθεί άλλο νόημα. Φυσικά, ουδείς υποχρεούται να του αρέσει το έργο – αλλά το δημοκρατικό πλαίσιο αποδοκιμάζει την απαίτηση της λογοκρισίας. Ελπίζω να το κατανοήσουν και στην κυβέρνηση και το θέμα να λήξει εκεί – δεν είναι πρέπον να εκτεθεί για δεύτερη φορά λόγω του Διαματάρη η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Κρίμα βέβαια, επειδή ο σχολιαστής ζει στην Αμερική όπου η τέχνη προστατεύεται απολύτως. Στη χώρα όπου οι σημαίες συχνά, μέσω του αισθητικού σοκ, έχουν επισημάνει προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας. Στη χώρα όπου το δικαστήριο αθώωσε τον φωτογράφο Ρόμπερτ Μάπλθορπ, με το επιχείρημα ότι το βασικό υλικό της τέχνης του, που κατηγορήθηκε ως πορνογραφική, είναι φως και σκιές.

** Απόσπασμα από άρθρο του Ηλία Κανέλλη στα Νέα με τίτλο «Η απαίτηση της λογοκρισίας». Ολόκληρο εδώ.