Ο Αύγουστος των φτωχών*

Ο Ιούλιος έγινε παρελθόν και έδωσε τη σκυτάλη στον Αύγουστο – τον πιο αγαπημένο των δώδεκα, στον αλητάκο μήνα – που ξεχύνεται στις θάλασσες, στα ταβερνάκια, στα ορθάδικα, στα μπαράκια, στην καλοκαιρινή υπερβολή, όπως και να την εννοεί κανείς.

(Θυμάμαι το καλοκαίρι του ’11 στο πλοίο από την Εύβοια για την Σκόπελο, καθώς το λεφούσι των πεζών και η φάλαγγα των οχημάτων έβγαιναν από την κοιλιά του σκάφους, μια κοπελίτσα σπιρτόζα, που έσταζε
δροσιά, διέσχισε σπινταριστή τον καταπέλτη τής μπουκαπόρτας και πετώντας με άλμα προς το τσιμέντο του μόλου, τίναξε στον ουρανό το σακίδιό της και φώναξε στην παρέα που την περίμενε: «Φέτος θα γίνει της πουτανάρας!» Είναι ό,τι πιο παραστατικό έχω ακούσει και έχω δει για την προσδοκία των διακοπών). 

Το καλοκαίρι, που μπαίνει από σήμερα στην πιο καυτή του φάση (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν είναι τόσο για τους σελέμπριτι της Μυκόνου, κι ας το νομίζουν εκείνοι. Είναι για τον πόπολο. Είναι για τα «μπάνια του λαού» που είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου – καταγράφοντας στην Ιστορία μια φράση απόλυτης απλότητας που απέκτησε πολιτική βαρύτητα. Και η οποία δεν είναι ιστορικά η πρώτη. Προηγήθηκε το «i bagni del popolo» της Ιταλίας στα χρόνια του Μουσολίνι, όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής Κριτικής της Λογοτεχνίας Νάσος Βαγενάς. Τότε που το φασιστικό καθεστώς οργάνωνε λαϊκές εκστρατείες στη θάλασσα με κάθε συγκοινωνιακό μέσο. Με τρένα, λεωφορεία, ποδήλατα, αλλά ακόμα και πεζή, θέτοντας το αγαπημένο καλοκαίρι στον μηχανισμό απόκτησης δημοφιλίας για το καθεστώς.

Ο Αύγουστος προχωράει με λυμένους τους ζυγούς – δεν είναι στον χαρακτήρα του η στοίχιση! –, ξυπόλητος και τραγουδώντας τον (εθνικό μας) Διονύση: «Καλοκαίρι, με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι».

Καλό καλοκαίρι, φίλοι. Και καλά μπάνια, καλά ξενύχτια, καλή διασκέδαση και με βαθιές ανάσες για να αντέξουμε τον χειμώνα διαρκείας, που έτσι και αλλιώς παραμένει για την Ελλάδα – και όχι μόνο.