Μας βάζει όλους μαζί, αλήτες - ρουφιάνους - δημοσιογράφους, στο ίδιο κλουβί

Ηταν η νύχτα που την σκέφτεσαι και λες ότι «συνωμότησε το σύμπαν»! Ολοι αισθανόμαστε την ώρα του ματς μια αόρατη δύναμη από το υπερπέραν που καθοδηγούσε και συντόνιζε όσα έγιναν με κατάληξη το θαύμα του Γουέμπλεϊ. Τόσα πολλά, σε λίγες ώρες... Ο εντελώς ξαφνικός θάνατος του Μπάλντοκ. Το σοκ που προκάλεσε παντού, ακόμη και σε ανθρώπους που ακούνε για μπάλα και παίρνουν δρόμο. Η κατάρρευση των διεθνών μόλις το έμαθαν, καθώς είχαν ζήσει μαζί του χαρές και λύπες δίπλα - δίπλα. Οι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι λογικά θα έμπαιναν στο γήπεδο διαλυμένοι με το μυαλό τους αλλού γι αλλού, αλλά μας έκαναν να τσιμπιόμαστε έτσι όπως έπαιζαν. Το απίθανο ματς με την Αγγλία που αν είχε αναβληθεί -όπως ήθελαν πολλοί- τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.

«Ο Μπάλντοκ ήταν ο οδηγός μας», έλεγαν όλοι μετά τη λήξη. Ενας γεννημένος στην Αγγλία Ελληνας διεθνής, που το ποδόσφαιρο της χώρας του δεν τον εμπιστεύτηκε ουσιαστικά ποτέ, έγινε με την αιφνίδια και οδυνηρή απουσία του ο καταλύτης σε μια μυθική ελληνική βραδιά και σ' ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, που όμοιό του δύσκολα θα ξαναζήσουμε. Αύριο, η Εθνική μας καθόλου παράξενο να χάσει από τη Ιρλανδία στο Καραϊσκάκη. Το ίδιο μπορεί να γίνει και στα μέσα Νοεμβρίου, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας κόντρα στην ίδια Αγγλία. Ομως, το προχθεσινό 2-1 θα παραμένει ανεπανάληπτο, κυρίως για να το θυμόμαστε, όπως σε όλα τα μεγάλα και σημαντικά, τις συνθήκες και τους λόγους για τους οποίους έγινε.

Ανάγκη μου να σταθώ και στον Μπακασέτα. Το κλάμα του στο τέλος, καθώς κρατούσε τη φανέλα του νεκρού αδελφού δεν πρόκειται να φύγει από μυαλό μας. Ηταν ό,τι πιο συγκλονιστικό έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Μα όχι μόνο αυτό. Εμαθα τα ιδιαίτερα λόγια καρδιάς με τα οποία ο αρχηγός έδωσε το σύνθημα για τη μεγάλη επίθεση: «Ο καθένας, ας θυσιάσει τον εαυτό του, για να τον τιμήσουμε όπως του αξίζει». Τον είδα λίγο μετά να ψάλει (όχι να τραγουδάει) τον εθνικό ύμνο, με μια έκφραση στο πρόσωπο που με ανατρίχιασε. Κι εκείνο το «πάμε» που βγήκε από το στόμα του έμοιαζε με απόκοσμη κραυγή νίκης, καθώς φαινόταν πως κανείς από τους έντεκα δεν είχε διάθεση να συμφιλιωθεί με οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα. Φάνηκε ξεκάθαρα στο 94ο λεπτό.

Αμέσως μετά τη λήξη είπε τρεις - τέσσερις φορές τη λέξη «ντροπή», για τον τρόπο με τον οποίο οι Λιάγκες αυτής της χώρας έχουν μάθει και ασκούν τη δημοσιογραφία, που κάνει όσους λίγους έχουμε απομείνει στην άλλη όχθη να ντρεπόμαστε, καθώς το… αλάνθαστο κριτήριο του κόσμου μας βάζει όλους μαζί, αλήτες - ρουφιάνους - δημοσιογράφους, στο ίδιο κλουβί. Χθες έκαναν κανονικά τις εκπομπές τους και έγραψαν στα σάιτ τους. Κανείς δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση όχι να τους πετάξει με τις κλωτσιές, αλλά έστω απλά να τους ενοχλήσει. Πουλάνε, βλέπετε, στο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που τρέφεται με αίμα και σπέρμα, και της οποίας είναι ο καθρέφτης….

**Άρθρο του Νίκου Ασημακόπουλου που δημοσιεύτηκε στη Live Sport της Παρασκευής. Ο τίτλος της αναδημοσίευσης εδώ, είναι επιλογή του μπλογκ.