Καλός φωτορεπόρτερ, λίγο ή πολύ ροκ, με χιλιάδες χιλιόμετρα φιλμ στην καριέρα του και αναρίθμητα κλικ όταν η φωτογραφία έγινε ηλεκτρονική. Κυνηγούσε το θέμα και το έβγαζε –σαν θήραμα από τη συστάδα. Θέμα πολιτικό, κοινωνικό, ακόμα και λαϊφσταϊλίστικο. Τον θυμόμαστε να πηγαίνει το υλικό του σε εφημερίδες και περιοδικά. Συχνά αποκλειστικότητες. Δεν ήταν σκληρός στις οικονομικές διαπραγματεύσεις για να πουλήσει κάποια εκλεκτά θέματα. Μάλλον λάιτ. Έχουμε την αίσθηση –αίσθηση, όχι βεβαιότητα– ότι έφαγε κάποια «φέσια», ίσως και πολλά. Αίσθηση, είπαμε, που δημιουργείται και από τη γνώση ότι οργανωμένες εταιρείες φωτορεπορτάζ έχουν επιβαρυνθεί σε βάθος χρόνου με σημαντικά χρέη από εκδοτικά μαγαζιά και οργανισμούς –βεβαιότητα αυτό...
Χαθήκαμε, χάθηκε, ξαναβρεθήκαμε κάποια στιγμή στον διαδικτυακό ωκεανό και γίναμε «φίλοι». Από τις αναρτήσεις του φαινόταν ότι ήταν ένας άνθρωπος που είχε αποτραβηχτεί, όχι μόνο από το επάγγελμα αλλά και τον πολύ κόσμο. Ότι αγαπούσε τη φύση, ζούσε μέσα σε αυτήν, απολάμβανε την ηρεμία της απόστασης. Ευτυχισμένος; Είχε/έχει την ευτυχία του ελεύθερου άνθρωπου που ανέτρεχε στα περασμένα και επανερχόταν στα παρόντα για να φέρει την οργή τού τότε (δικτατορία, μνημόνια και άλλα) στο τώρα. Ώσπου πριν από λίγες ημέρες μια ανάρτησή του συγκλόνισε γνωστούς και αγνώστους στον διαδικτυακό κόσμο του:
Τηλέφωνο δεν μπορώ πάρω, μόνο με παίρνουν, από τσιγάρα παντελής έλλειψη, από φαγητό σχεδόν τίποτα, χρήματα όχι, έγραφε και κατέληγε με το «γαμώ την αισιοδοξία μου»…
Και εκεί ακριβώς άρχισε η κινητοποίηση ανθρωπιάς –όχι συντεχνιακή απαραιτήτως. Βροχή τα μηνύματα κάτω από την ανάρτησή του:
Πού βρίσκεσαι; Ποιο είναι το τηλέφωνό σου; Πώς θα βοηθήσουμε; Θα σου στείλουμε φαγητό και τσιγάρα. Μήπως χρειάζεσαι γιατρό, αν ναι θα το φροντίσουμε. Γράψε μας έναν λογαριασμό τραπέζης («δεν έχω» η απάντηση).
Πραγματική συστράτευση από τον χώρο των διαδικτυωμένων. Του εξασφαλίστηκαν άμεσα κάποια χρειώδη και οι προσφορές συνεχίστηκαν. Κάποιος/κάποιοι μίλησαν μαζί του τηλεφωνικά, αφού στο μεταξύ είχε δημοσιοποιήσει, όπως του ζητήθηκε, τον αριθμό του τηλέφωνο του που δεχόταν μόνο εισερχόμενες κλήσεις. «Είναι δυνατός, αντιμετωπίζει ψύχραιμα την κατάσταση» έγραψε ένας που επικοινώνησε μαζί του. Ορισμένοι ενδιαφέρθηκαν για το πώς θα βγάλει την κοινωνική σύνταξη των 340 ευρώ («με 340 ευρώ θα μπορώ να βοηθάω και άλλους» απάντησε δίνοντας έναν τόνο χιούμορ στο πρόβλημα του).
Η κινητοποίηση του πρόσφερε μια ανάσα. «Δεν είσαι μόνος» του είπαν. Και αυτό φάνηκε στην πράξη. Το τι θα γίνει στη συνέχεια, άγνωστο. Άραγε, η αγάπη του κόσμου είναι ανεξάντλητη και η αλληλεγγύη αστείρευτη; Θα φανεί στην πορεία. Ωστόσο, κάτι κερδήθηκε. Κάτι εν ανεπαρκεία στις δυσκολίες των ημερών.
Χαθήκαμε, χάθηκε, ξαναβρεθήκαμε κάποια στιγμή στον διαδικτυακό ωκεανό και γίναμε «φίλοι». Από τις αναρτήσεις του φαινόταν ότι ήταν ένας άνθρωπος που είχε αποτραβηχτεί, όχι μόνο από το επάγγελμα αλλά και τον πολύ κόσμο. Ότι αγαπούσε τη φύση, ζούσε μέσα σε αυτήν, απολάμβανε την ηρεμία της απόστασης. Ευτυχισμένος; Είχε/έχει την ευτυχία του ελεύθερου άνθρωπου που ανέτρεχε στα περασμένα και επανερχόταν στα παρόντα για να φέρει την οργή τού τότε (δικτατορία, μνημόνια και άλλα) στο τώρα. Ώσπου πριν από λίγες ημέρες μια ανάρτησή του συγκλόνισε γνωστούς και αγνώστους στον διαδικτυακό κόσμο του:
Τηλέφωνο δεν μπορώ πάρω, μόνο με παίρνουν, από τσιγάρα παντελής έλλειψη, από φαγητό σχεδόν τίποτα, χρήματα όχι, έγραφε και κατέληγε με το «γαμώ την αισιοδοξία μου»…
Και εκεί ακριβώς άρχισε η κινητοποίηση ανθρωπιάς –όχι συντεχνιακή απαραιτήτως. Βροχή τα μηνύματα κάτω από την ανάρτησή του:
Πού βρίσκεσαι; Ποιο είναι το τηλέφωνό σου; Πώς θα βοηθήσουμε; Θα σου στείλουμε φαγητό και τσιγάρα. Μήπως χρειάζεσαι γιατρό, αν ναι θα το φροντίσουμε. Γράψε μας έναν λογαριασμό τραπέζης («δεν έχω» η απάντηση).
Πραγματική συστράτευση από τον χώρο των διαδικτυωμένων. Του εξασφαλίστηκαν άμεσα κάποια χρειώδη και οι προσφορές συνεχίστηκαν. Κάποιος/κάποιοι μίλησαν μαζί του τηλεφωνικά, αφού στο μεταξύ είχε δημοσιοποιήσει, όπως του ζητήθηκε, τον αριθμό του τηλέφωνο του που δεχόταν μόνο εισερχόμενες κλήσεις. «Είναι δυνατός, αντιμετωπίζει ψύχραιμα την κατάσταση» έγραψε ένας που επικοινώνησε μαζί του. Ορισμένοι ενδιαφέρθηκαν για το πώς θα βγάλει την κοινωνική σύνταξη των 340 ευρώ («με 340 ευρώ θα μπορώ να βοηθάω και άλλους» απάντησε δίνοντας έναν τόνο χιούμορ στο πρόβλημα του).
Η κινητοποίηση του πρόσφερε μια ανάσα. «Δεν είσαι μόνος» του είπαν. Και αυτό φάνηκε στην πράξη. Το τι θα γίνει στη συνέχεια, άγνωστο. Άραγε, η αγάπη του κόσμου είναι ανεξάντλητη και η αλληλεγγύη αστείρευτη; Θα φανεί στην πορεία. Ωστόσο, κάτι κερδήθηκε. Κάτι εν ανεπαρκεία στις δυσκολίες των ημερών.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.