Η περιπέτεια με το κλιματιστικό...

...σαν να μου θυμίζει Κάφκα 

Στη σφαίρα του φανταστικού τα πιο κάτω, δεν έχουν σχέση με πραγματικά ονόματα. Εχάλασεν το κλιματιστικό λοιπόν, 5 χρόνια τώρα εδούλεφκεν! Ψάχνω το τηλέφωνο μου βρίσκω το όνομα του Παναγιώτη. Του θυμίζω το ιστορικό, θυμήθηκε και μου απάντησε ότι θα πρέπει να μιλήσω με τον Αντρέα που κανονίζει τα ραντεβού. Επικοινωνώ με τον κ. Αντρέα, την τρίτη φορά μου απάντησε, γεμάτος θυμό. Δουλεύκουμε σιόρ τζιαί

βοηθούμεν τον κόσμο αλλά κανένας δεν πκιερώνει. Του εξήγησα το πρόβλημα μου. Άκου να δείς λαλεί μου λίγο πιο κάλμα, πιάσμε αύριο το πρωί διότι ο νούς μου δεν δουλέφκει τωρά, έτσι ώραν που μάχουμε να κανονίσω τα μεροκάματα των ανθρώπων μου. Γύρω στις οκτώ εν καλά, ρωτώ. Πκιάσμε λαλεί μου.

Στίς οκτώ το πρωί την άλλη μέρα πκιάνω τον κ. Αντρέα. Δεν απαντά. Πιάνω τον Παναγιώτη. Δεν μου απαντά, πρωί θάναι λέω. Ξαναπιάνω τον κ. Αντρέα. Δεν απαντά. Αφήνω να περάσουν κάποια λεπτά, δοκιμάζω τον Παναγιώτη πάλι. Δεν απαντά. Φτάσαμε στις 8.30  πρωί. Ασχολούμαι με διάφορα άλλα, το μυαλό μου στο κλιματιστικό. Πώς θα την βγάλουμε με την υγρασία και τη ζέστη. Κτυπά το τηλέφωνο περασμένες οι 8.30, ο Αντρέας είμαι ακούω τη φουτουνιασμένη φωνή του. Τί να πώ στα όσα μου κατεβάζει για τζείνους ούλλους που δεν πκιερώνουν, ακούω με συγκατάβαση. Εξηγώ και πάλι το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Άκου να δείς λαλεί μου, εγιώ πνίουμαι. Να σου δώκω το τηλέφωνο του Γιαννή να τα κουβεντιάσετε, πέτου ότι εμίλησες μαζί μου.  Εντάξει κ. Αντρέα σε ευχαριστώ πολύ. Κλείω τζιαί πκιάνω τον Γιαννή. Το και το λαλώ του. Πού είσαι; λαλεί μου. Του εξηγώ. Άκου λαλεί μου, μεσημέρι ως αργά το απόγευμα θα σου τηλεφωνήσω, επελλάναν μας. Εντάξει Γιαννή, καρτερώ τηλεφώνημα σου. 

Ετηλεφώνησεν ο Γιαννής περασμένες οι δύο. Ήβρεν τον δρόμο, ήρτεν. Είσιεν μαζί του τζι' ένα παιδίν, γιός του θάναι εικάζω. Εμπήκαμεν σπίτι, άψε το λαλεί μου. Έαψα το. Εν η πλακέττα, αποφαίνεται. Δηλαδή; ρωτώ. Να το πετάξεις να βάλουμεν τζινούρκον...! Επαγγελματίας ο Γιαννής. Καρτέρα λαλεί μου, πού εν ο κομπρεσόρος; Στην ταράτσα απαντώ. Να τσιεκκάρουμεν πριν να καταλήξουμεν και συμφωνώ μαζί του. Βκαίνουν στην ταράτσα, μετά λίγα λεπτά ανεβαίνω και εγώ να είμαι μάρτυρας στην νεκροψία. Όπως σου είπα, ρεύμα έχουμεν άρα εν η πλακέτα. Τζιαί τί κάμνουμεν; Μου απαντά: 380 ευρώ είναι η πλακέτα σύν 50 ο κόπος μας...τον διακόπτω. Δηλαδή τα έξοδα του γάμου η νύφη δεν τ' αξίζει. Ακριβώς μου απαντά. Τζιαί πόσο κοστίζει ένα τζαινούρκον; ρωτώ. Στα 550 φκάλλεις το φόο σου απαντά μου. Τζιαί πότε να το βάλουμεν; ρωτώ. Τρίτη για Τετάρτη απαντά. Αντιδρώ αποφασιστικά, αποκλείεται λαλώ του. Πιάννει τον μάστρο, τον κ. Αντρέα. Εξηγά τα καθέκαστα, παρεμβαίνω φωναχτά αντιλαμβανόμενος τους κανόνες, 550 κάσh στο σhιέριν. Κλείει ο Γιαννής. Σχηματίζει άλλον αριθμό. Πού τηλεφωνείς ρωτώ. Στον Παναγιώτην, που του τηλεφωνούσα το πρωίν τζιαί δεν απαντούσε. Εν θάρτεις εσύ; ρωτώ. Όι απαντά μου, θα έρτει ο Παναγιώτης...

Κατεβαίνουμε κάτω, φούρνος το υπνοδωμάτιο.  Θα την φκάλετε με τους ανεμιστήρες πόψε, αποφαίνεται με ολίγην κακεντρέχεια ο Παναγιώτης. Οφείλω κάτι ή θα τα κανονίσουμε αύριο; Να μου δώκεις 20 ευρώ τζιαί τα αυριανά εν άλλα. Δηλαδή απαντώ του, ήλθες, είδες και φεύγεις. Ακριβώς μου λέει. Του δίνω τα 20 και τον ξαναρωτώ. Σίγουρα θα έρτει ο Παναγιώτης αύριο;  Βέβαια, στις 10.00 το πρωί!

Σαν να μου θυμίζει Κάφκα η όλη περιπέτεια...

Ευάγγελος Χατζηκυριάκου 
(Ο Ε.Χ. είναι Κύπριος φίλος κινηματογραφιστής, με σπουδές στην Ελλάδα, που ζει στη Λευκωσία. Τη γραφική περιγραφή του για την περιπέτεια με τον ανεμιστήρα δημοσίευσε στη σελίδα του, στο fb. Την αναδημοσιεύουμε στο μπλογκ με τη συναίνεσή του).