Ανάλυση από τον Γρηγόρη Δημακάκο*
Ολοκληρώθηκε, προχθές, η φάση των ομίλων, που περιλαμβάνει σχεδόν τα 2/3 των αγώνων του Euro 2024 (36 από τους συνολικά 51). Μεθαύριο, Σάββατο 29/6, αρχίζουν τα νοκ άουτ παιχνίδια. Οι περισσότεροι λέμε ότι από εκείνα ξεκινάει το πραγματικό τουρνουά. Και έχουμε δίκιο. Τα όποια λάθη έγιναν κατά κάποιο τρόπο «συγχωρέθηκαν», τουλάχιστον για τις 16 ομάδες που συνεχίζουν.
Η παραμικρή γκάφα από εδώ και στο εξής πληρώνεται ακριβά. Είναι ικανή να στείλει την ομάδα… πίσω στο σπίτι της. Δεν υπάρχει «αύριο».
Ποιες στιγμές μας έμειναν στις 13 ημέρες (14-26/6) που προηγήθηκαν;
Η τηλεοπτική κάλυψη από πλευράς διοργανωτών είναι εξαιρετική, σε αντίθεση με την εικόνα που παρουσίασαν οι 24 ομάδες που έδωσαν το «παρών». Το «θέαμα» ήταν υποφερτό έως μέτριο. Και θα διαφωνήσω όπως έπραττα και τότε με ευγένεια με τον εξαίρετο «δάσκαλο» για πολλούς από εμάς, τον αείμνηστο Βαγγέλη Αλυσανδράτο, που έλεγε ότι «μέτριος είναι μόνο ο καφές…». To ίδιο ισχύει και για το φετινό Euro.
Ίσως εμείς,, οι μεγαλύτεροι ηλικιακά, έχουμε περισσότερες απαιτήσεις, επειδή στα τελευταία 40 χρόνια είδαμε να μεταλλάσσεται το ποδόσφαιρο. Οι ντρίμπλες, οι φαντεζί ενέργειες ακόμη και οι αψιμαχίες και οι κοκορομαχίες έδωσαν τη θέση τους στους ρομποτικούς αυτοματισμούς και στα τρεξίματα, με τους περισσότερους αγωνιζόμενους παίκτες να είναι κλωνοποιημένοι.
Προσωπικά ξεχώρισα δύο ομάδες, που τα έφερε έτσι η τύχη, ώστε οι περισσότερες πιθανότητες συγκλίνουν στο να διασταυρωθούν στους προημιτελικούς, τη Γερμανία και την Ισπανία.
Η «νατσιονάλμανσαφτ» αποτελεί την πιο επιθετική ομάδα. Διαθέτει τον Τζαμάλ Μουζιάλα, που ευτυχώς για μας τους παλαιότερους είναι ικανός να ντριμπλάρει και έναν και δύο και τρεις παίκτες και το κάνει, σε μια εποχή που η ντρίμπλα απαγορεύεται διά ροπάλου. Διαθέτει έναν Κάι Χάβερτζ, που χώνεται σχεδόν σε κάθε φάση για να πάρει το καλύτερο, είτε αυτό είναι γκολ, είτε κόρνερ, είτε πλάγιο, ποντάρει στην τεράστια εμπειρία του σπουδαίου ακόμη και σε προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία Μάνουελ Νόιερ και στην επιβλητική παρουσία του Τόνι Κρόοζ στη μεσαία γραμμή, που καταπίνει αντιπάλους. Οι αδυναμίες της εστιάζονται κυρίως στο κέντρο της άμυνας.
Η πιο συμπαγής ομάδα
Η «ρόχα» από την πλευρά της είναι η πιο συμπαγής ομάδα και η μοναδική που δεν έχει δεχθεί γκολ. Ο Ρόμπιν Λε Νορμάν δεσπόζει στο κέντρο της άμυνας, ο Ρόδρι, που για μένα είναι ο κορυφαίος αμυντικός μέσος στον κόσμο αυτή την εποχή, συνθέτει μαζί με τον Πέδρι και τον Φαμπιάν Ρουίθ - ο οποίος κατ’ εμέ πέτυχε το ομορφότερο σε δημιουργία και εκτέλεση γκολ - την πιο ουσιαστική μεσαία γραμμή του τουρνουά. Η Ισπανία δεν χρειάζεται πλέον να έχει τη μπάλα στην κατοχή της με δυσθεώρητα ποσοστά του 70 και του 75%. Η μπάλα φτάνει με άνεση στα δύο έμβολά της, τον Νίκο Γουίλιαμς και στον 16χρονο Λαμίν Γιαμάλ, υπάρχει όμως θεματάκι στα τελειώματα των φάσεων. Ο Μοράτα είναι μεν έμπειρος, αλλά δεν τον λες και τον πιο αξιόπιστο φουνταριστό.
Σε ότι αφορά τώρα τα υπόλοιπα λεγόμενα φαβορί, υπήρξαν κάποιοι παίκτες τους που βγήκαν μπροστά, ωστόσο οι ατέλειες του προϊόντος που παρουσίασαν είναι ορατές.
Η δευτεραθλήτρια κόσμου Γαλλία βασίστηκε στις ορέξεις του Κιλιάν Εμπαπέ, που σκόραρε μια φορά και αυτή από την «άσπρη βούλα». Ούτε η επιστροφή του Ενγκολό Καντέ έδωσε το κάτι παραπάνω, ούτε φυσικά η παρουσία του «ντυμένου ξύλου» Αντριέν Ραμπιό, ο δε Αντουάν Γκριεζμάν το παλεύει, αλλά ως εκεί. Οι «τρικολόρ», που στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι μαύροι, έχουν ένα «ελαφρυντικό» όσο και να ακούγεται παράξενο, ανησυχούν ιδιαίτερα για την πολιτική κατάσταση στη χώρα τους με το κύμα της ακροδεξιάς που σαρώνει τη δεύτερη μεγαλύτερη (μεταξύ μας μάλλον την πρώτη με τα συσσωρευμένα προβλήματα που έχει η Γερμανία) οικονομική δύναμη της Ευρώπης.
Η Ιταλία δεν έχει καμία σχέση με την προ τριετίας ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι που ανέβηκε στον… Όλυμπο. Διατηρήθηκε στο τουρνουά με το γκολ του Ματία Τζακάνι στην τελευταία ζαριά της στον όμιλο. Πάντως, ξεχώρισαν ο Τζίτζι Ντοναρούμα με τις επεμβάσεις του και ο αριστεροπόδαρος Ρικάρντο Καλαφιόρι, παρά το αυτογκόλ που «πέτυχε» στο ματς με την Ισπανία. Μαζί με τον Ισπανό Ρόμπιν Λε Νορμάν είναι οι κορυφαίοι στόπερ της διοργάνωσης. Ο φορ Σκαμάκα δεν υπάρχει, ο Ζορζίνιο είναι λίγος, ο Ντιμάρκο είναι ή του ύψους ή του βάθους, γενικά πρόκειται για ασύνδετη ομάδα.
Στο Νησί κλαίνε...
Δις χειρότερη της «σκουάντρα ατζούρα» είναι η δευτεραθλήτρια Ευρώπης Αγγλία. Το τι έχει ακούσει, δικαιολογημένα, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε δύο τρεις γραμμές. Και εδώ που τα λέμε τα «εγκλήματα» του τεχνικού των «τριών λιονταριών» εμφανίστηκαν πριν ξεκινήσει το τουρνουά, από το οποίο «έκοψε» τον Μάρκους Ράσφορντ και τον Τζόρνταν Χέντερσον για να μην πω και τον Ραχίμ Στέρλινγκ.
Γελάει ο κόσμος (στο Νησί κλαίνε) με τον Κόνορ Γκάλαχερ, με τον Κίραν Τρίπιερ, που αγωνίζεται αναγκαστικά αριστερό μπακ, αφού απουσιάζει λόγω τραυματισμού ο Λουκ Σο, με τον Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ ως αμυντικό μέσο, με τον σκασμένο Τζουντ Μπέλιγχαμ, με τον «βαρύ» Χάρι Κέιν. Ομάδα με μηδενική φαντασία, με μηδενική δημιουργία, ομάδα σε αδράνεια είναι η Αγγλία.
Γεμάτη με ποιοτικούς παίκτες είναι η Πορτογαλία, οι οποίοι όμως παραμένουν ακόμα στη σκιά του Ρονάλντο. Οκ, να βοηθήσουν τον CR7 να πάρει όσα το δυνατόν περισσότερα ρεκόρ, έτσι όμως λειτουργούν σε βάρος του συνόλου. Αναδύθηκε το πρόβλημα (και) στο αποτυχημένο πείραμα των μαζικών αλλαγών που επιχείρησε ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ στο τελευταίο ματς του ομίλου, με τον Ρονάλντο να συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί όταν είδε υψωμένο το ταμπελάκι με τον αριθμό της φανέλας του, που σήμαινε ότι έπρεπε να εξέλθει του αγωνιστικού χώρου.
Μια «αναρχική» ομάδα...
Την Ολλανδία θα την ονόμαζα «αναρχική». Επιτίθενται όλοι μαζί, βγάζουν φάσεις και αρκετά ωραία γκολ, ξεχνούν όμως να αμυνθούν. Οι «οράνιε», με όση άνεση μπορούν να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις στην αντίπαλη εστία με άλλη τόση αφέλεια αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο μπροστά στη δική τους. Ο Βίρχιλ φαν Ντάικ δεν είναι πια ο ίδιος, τα χρόνια έχουν περάσει, ούτε αποτελεί δεδομένο το γκολ από τον Μέμφις Ντεπάι, το δε διαφημιζόμενο ταλέντο του Τσάβι Σίμονς δεν το είδαμε. Οι «οράνιε» είχαν, έχουν και θα έχουν το θέμα των αποδυτηρίων. Οι τωρινές βεντέτες της ομάδας ουδεμία σχέση έχουν με εκείνες του πρόσφατου ή του απώτερου παρελθόντος (σε αξία και ποιότητα αναφέρομαι), δεν παύουν όμως να είναι τσακωμένοι ο ένας με τους άλλον και όλοι μεταξύ τους.
Το Βέλγιο, που προσωπικά δεν το συμπάθησα ποτέ, ζορίστηκε για να προκριθεί στους «16». Όσο σπουδαίος και να είναι ο Κέβιν Ντε Μπρόινε, με έναν παίκτη καμία ομάδα δεν πήγε πολύ μακριά. Στέκονται άπαντες στα τρία γκολ του Ρομέλου Λουκάκου που ακυρώθηκαν, σωστά, ως οφσάιντ με τη βοήθεια του VAR. Δεν στέκεται κανείς όμως στο γεγονός ότι ο Βελγοκονγκολέζος είναι πλέον πολύ βαρύς, για να μην γράψω υπέρβαρος και αργός, μέχρι να στρίψει τον κορμί του, η μπάλα παίζεται ήδη αλλού. Χαφ δεν έχουν οι «Τεν Τεν» (χτες έμαθα ότι ο συνδυασμός σιέλ-καφέ της δεύτερης εμφάνισης της ομάδας είναι εμπνευσμένος από τον Τεν Τεν, τον πρωταγωνιστή της διάσημης σειράς κόμικ), ο Μανγκαλά και ο Ονανά δεν κάνουν ούτε μισόν… Βίτσελ.
Τα «συμπληρώματα»
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν οι λεγόμενες ομάδες που πρέπει να συμπληρώσουν τη φάση των «16». Οκ, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η Αυστρία, ακόμα μεγαλύτερη η «πρωτάρα» Γεωργία με τον κορυφαίο ως τώρα τερματοφύλακα τον Μαμαρντασβίλι, πέρασε και η «μετρ της ισοπαλίας» και δυσκολοκατάβλητη Ελβετία, αλλά με ποιο ποδόσφαιρο ρε παιδιά; Σε πόσους άρεσε δηλαδή η Ρουμανία που συνεχίζει ή η Σλοβενία που κάθισε όλη πίσω και περίμενε μια - δύο φάσεις στην κόντρα μήπως και κάνει γκολ;
H Τουρκία έχει δύο αστεράκια, τον Γκουλέρ και τον Γιλντίζ, που παίρνουν τις ευκαιρίες τους από τον Μοντέλα, στα μετόπισθεν όμως είναι τραγική.
Στις μεγάλες απογοητεύσεις συγκαταλέγεται αναμφίβολα η Κροατία, όμως η γενιά αυτή των μπαλαδόρων, προεξάρχοντος του γηραιότερου Λούκα Μόντριτς, έχει μεγαλώσει, δεν βαστούν τα κότσια τους πλέον. Οι «βάτρενι» δεν κέρδισαν ματς. Το ίδιο συνέβη με τη Σερβία και τη Σκωτία. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω δει χειρότερη Σερβία, με τους περισσότερους παίκτες της να αδυνατούν να πραγματοποιήσουν ένα απλό κοντρόλ της μπάλας. Όσο για τους «χαϊλάντερς» σέρβιραν το ίδιο φαγητό: ανάλατη σούπα και αποκλεισμός στον όμιλο διαχρονικά.
Μίζερη ήταν και η Πολωνία, όχι πως περιμέναμε κάτι περισσότερο από τον ημι-τραυματία Λεβαντόβσκι και την παρέα του, η δε Τσεχία έπεσε θύμα των λαθών της, αλλά και του Ίστβαν Κόβατς, στον αγώνα με την Τουρκία.
Κάναν δύο τέτοιους να ορίσει ακόμα η ΟΥΕΦΑ να διευθύνουν αγώνες θα τιναχθεί το τουρνουά στον αέρα.
Ο Ρουμάνο-Ούγγρος με τα (μη) σφυρίγματά του και με τις 19 κάρτες που έδειξε (2 κόκκινες και 17 κίτρινες) ξεπέρασε και τον Ρώσο Βαλεντίν Ιβάνοφ, ο οποίος έδωσε 16 κάρτες (4 κόκκινες και 12 κίτρινες) στη «μάχη της Νυρεμβέργης», στον αγώνα Πορτογαλία-Ολλανδία 1-0 για τη φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006.
Κανένας σέντερ υπάρχει; Κανένας εκτελεστής φάουλ, μήπως;
Η ποιότητα είναι περιορισμένη. Σκεφτείτε ότι δεν έχει εμφανιστεί ένας σέντερ φορ να κάνει τη διαφορά. Πρώτος σκόρερ είναι κάποιος Μικαουτάντζε με 3 γκολ, εκ των οποίων τα 2 με πέναλτι, ο δε μέσος όρος γκολ είναι 2,25, ο δεύτερος χειρότερος της τελευταίας 20ετίας.
Τα 9 γκολ του σπουδαίου Μισέλ Πλατινί, ο οποίος ήταν κλασικό «10άρι», στη διοργάνωση του 1984 αποτελούν άπιαστο όνειρο, ακόμη και για τον ικανότερο σύγχρονο φορ.
Θέλετε και άλλες αποδείξεις για το μέτριο επίπεδο του τουρνουά; Βρείτε μου έναν καλό εκτελεστή φάουλ, δεν υπάρχει, δεν έχει σημειωθεί ούτε ένα γκολ με άμεσο χτύπημα.
Αντίθετα δε τα αυτογκόλ είναι σύνηθες φαινόμενο. Η συνεχιζόμενη ατυχία παύει να είναι σύμπτωση. Μέχρι τώρα «επιτεύχθηκαν» 7, συνολικά 18 στα τελευταία δύο τουρνουά και 26 στην ιστορία του Euro. Ξέρετε πόσα είναι τα συνολικά γκολ στο παρελθόν του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από άμεση εκτέλεση φάουλ; Μόλις 23. Τα αυτογκόλ ξεπέρασαν τα φάουλ-γκολ!
Ώρα για τένις ή για στίβο;
Από προχτές μου έρχεται στον νου η ατάκα του Ρονάλντο (ένας είναι ο Ρονάλντο, μην ανοίξουμε την κουβέντα), ο οποίος λίγο έως πολύ δήλωσε ότι βαριέται πλέον να βλέπει ποδόσφαιρο και προτιμάει το τένις.
Ο άνθρωπος δεν έχει άδικο, αν και μίλησε κυρίως για τη Βραζιλία, με την οποία έζησε μεγαλεία, όπως και δεκάδες άλλοι Βραζιλιάνοι αστέρες πριν απ’ αυτόν και βλέπει πλέον την «καναρίνια» να βολοδέρνει με κάποιους… Αλέμηδες, Κολοσκόπηδες και λοιπούς συγγενείς στο ρόστερ της.
Στο τένις, φυσικά, δεν θα το ρίξω, υπάρχει ο «άρχοντας» στίβος.
Υ.Γ.: Για τις περιγραφές και τον σχολιασμό των αγώνων από την κρατική τηλεόραση βαρέθηκα να γράφω, κάθε φορά τα ίδια…
*Η ενδιαφέρουσα κριτική και ανάλυση του Γρηγόρη Δημακάκου είναι απά ανάρτησή του στο fb.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.