Μαζί με όλη τη θλίψη και το θρήνο που νιώθουν στην Τουρκία μετά τον σεισμό, υπάρχει και έντονος θυμός.
Οι κάτοικοι της Αντιόχειας στην Τουρκία δεν είναι μόνο απελπισμένοι μετά το σεισμό, υπάρχει και πραγματικός θυμός εδώ. «Μας αφήνουν να πεθάνουμε», φώναξε μια γυναίκα καθώς οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν τα γυμνά τους χέρια για να μετακινήσουν μπάζα και πέτρες.
Το Skynews είδε άλλους να χρησιμοποιούν σφυριά και αξίνες, κάθε εργαλείο που μπορούσαν να βάλουν στα χέρια τους για να προσπαθήσουν να φτάσουν σε συγγενείς που λένε ότι είναι θαμμένοι από κάτω και οι οποίοι μπορεί απλώς να είναι ζωντανοί.
Μια άλλη γυναίκα, η Cagla Ezer, έκλαιγε με λυγμούς καθώς αποκάλυπτε ότι είχε ακούσει τον αδελφό της να καλεί σε βοήθεια. Είπε ότι φώναζε το όνομά του και παρακαλούσε για βοήθεια.
«Υπήρχαν 25 άνθρωποι μόνο σε αυτό το κτίριο», είπε δείχνοντας μια πολυκατοικία που είχε πέσει. «Προσπάθησα να καλέσω την AFAD [ομάδα συντονισμού έκτακτης ανάγκης της Τουρκίας] αλλά δεν ήρθε κανείς».
Λίγο πιο πέρα, μια σειρά από ανθρώπους σερνόταν μέσα από το σπασμένο παράθυρο της πόρτας ενός σούπερ μάρκετ και φόρτωναν καροτσάκια με ψώνια γεμάτα εμπορεύματα.
Πολλοί έπαιρναν τρόφιμα, σοκολάτες, έτοιμα γεύματα και σνακ - αλλά είδαμε έναν άνδρα να μεταφέρει μια καινούργια τηλεόραση.
Άλλοι σύρθηκαν έξω με μεγάλα πακέτα με ρολά υγείας. «Πεινάμε», είπε ένας νεαρός άνδρας, «και κανείς δεν μας βοηθάει».
Είναι ένα κοινό θέμα εδώ με τον έναν κάτοικο μετά τον άλλο να διαμαρτύρεται για αυτό που αντιλαμβάνονται ως έλλειψη δράσης της κυβέρνησης εδώ.
Ο δήμαρχος του Χατάι προέρχεται από το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης και έχει ασκήσει έντονη κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές στο παρελθόν, αναφέροντας τις εβδομάδες πριν από τους σεισμούς ότι η περιοχή δεν ήταν αρκετά καλά προετοιμασμένη για μια καταστροφή όπως αυτή.
Τώρα οι κάτοικοι επανειλημμένα είπαν ότι αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και απογοητευμένοι από την κυβέρνησή τους. Ένας κάτοικος που αυτοαποκαλείται Ταχίρ είπε ότι ταξίδεψε χωρίς στάση πίσω από τη Βουλγαρία για να βοηθήσει στην προσπάθεια ανακούφισης.
Ήταν σοκαρισμένος από το πόσο λίγες οργανωμένες εργασίες έκτακτης ανάγκης υπάρχουν στο Χατάι. «Οι άνθρωποι εδώ είναι θυμωμένοι», είπε. «Δεν χρειαζόμαστε λόγια - χρειαζόμαστε βοήθεια!»
Γυναίκες έκλαιγαν δίπλα του από θλίψη, θλίψη αλλά και απογοήτευση. «Θα έρθουν εδώ σύντομα όταν γίνουν εκλογές», μας είπε ένας από τους άνδρες που μετακινούσαν μπάζα. Ο πρόεδρος Ερντογάν έχει προκηρύξει εκλογές για τις 14 Μαΐου εν μέσω της ραγδαίας αύξησης του πληθωρισμού και των οικονομικών προβλημάτων.
Άφθονη ελπίδα, ελάχιστος χρόνος
Το Χατάι έχει μεγάλο προσφυγικό πληθυσμό και η εγγύτητά του με τη Συρία έχει οδηγήσει πολλούς να διαφύγουν τα σύνορα για να αναζητήσουν καταφύγιο εδώ.
Υπάρχουν θύλακες φτώχειας παντού εδώ και πολλά από τα κτίρια είναι παλιά. «Γιατί τα κτίρια δεν ήταν καλύτερα κατασκευασμένα;» μας ρώτησε ο Ταχίρ. «Γιατί βάλαμε τα χρήματα πάνω από τη ζωή;»
Υπήρχαν αναλαμπές ελπίδας. Το Skynews είδε ένα μικρό μωρό να μεταφέρεται εσπευσμένα σε ένα ασθενοφόρο που το περίμενε, με ορό και λίγα λεπτά αργότερα τη μητέρα του, να βογκάει απαλά, να μεταφέρεται επίσης με φορείο σε ασφαλές μέρος.
Όμως αυτές οι στιγμές υπερτερούν κατά πολύ από την οδύνη να βλέπει κανείς ομάδες να ξεσπούν σε δάκρυα και να ουρλιάζουν από θλίψη καθώς το ένα σώμα μετά το άλλο ανασύρονται και τοποθετούνται πάνω στα χαλάσματα που έπεσαν πάνω τους.
Ανάμεσά τους υπήρχαν και τα πολύ μικρά παιδιά - παιδιά των οποίων οι ζωές τελείωσαν πολύ νωρίς και με βίαιη απότομη συμπεριφορά. Ωστόσο, ακόμη και καθώς η περιοχή μπήκε στη δεύτερη ημέρα μετά τη χειρότερη σεισμική καταστροφή της Τουρκίας, όπως περιγράφεται, εδώ και έναν αιώνα, και εν μέσω συνεχιζόμενων δονήσεων και μετασεισμών, οι συγγενείς κρατούσαν απεγνωσμένα έστω και την παραμικρή ελπίδα ότι οι αγαπημένοι τους μπορεί να είναι κάπως ζωντανοί.
Κάθε τόσο, ένας διασώστης θα καλεί σε ησυχία και το πλήθος των θεατών, φίλων και συγγενών στέκεται σιωπηλό, με τα αυτιά τους να πονάνε για να ακούσουν ακόμα και την πιο αδύναμη κραυγή.
«Τον ακούσαμε. Ναι, ναι, ναι, ναι, τον ακούσαμε», είπε η Cagla για τον αδελφό της. Αλλά τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της έδειχναν τη συνειδητοποίηση ότι ενώ η ελπίδα είναι ακόμη άφθονη, ο χρόνος είναι πολύ λίγος.
Πηγή άρθρου
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.