Ο μεγάλος ασθενής

Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο χώρος του παραδοσιακού Κέντρου, που είχε τις ρίζες του στην κληρονομιά και παρουσία του Ελευθέριου Βενιζέλου, είχε αναδειχθεί στον «μεγάλο ασθενή» του νέου πολιτικού τοπίου.

Η αδυναμία «αναβίωσής» του, με τα προδικτατορικά του χαρακτηριστικά, πιστοποιήθηκε από τους ίδιους τους πολίτες, στις δεύτερες μεταδικτατορικές εκλογές, του Νοεμβρίου 1977, όταν η ΕΔΗΚ, του Γεωργίου Μαύρου υπέστη εκλογική καθίζηση, ως κατάληξη της πολιτικής της απίσχνασης, με το ΠΑΣΟΚ, ως μια νέα ριζοσπαστική έκφραση του προοδευτικού χώρου, που υπερέβαινε κατά πολύ τα στενά ιδεολογικοπολιτικά όρια της κεντρώας παράδοσης, να καταλαμβάνει «επάξια», κατά την εύστοχη διατύπωση του Αναστάσιου Πεπονή, τον ρόλο του ηγετικού εκφραστή, αυτού που ήδη από τη δεκαετία του ‘60, αν όχι και νωρίτερα, είχε προσδιοριστεί ως Κεντροαριστερά.

Τότε ξεκίνησε και ο «ακήρυχτος πόλεμος», μεταξύ των δύο μονομάχων του νέου, μεταπολιτευτικού δικομματισμού, που ανέδειξε η συγκεκριμένη κάλπη, για τα «ιμάτια» της κεντρώας παράδοσης.
Όχι τόσο σε επίπεδο ψηφοφόρων, καθώς η όποια λαϊκή βάση του χώρου, απομακρυνόταν με ταχύτατους ρυθμούς. Το αξιόλογο όμως στελεχικό δυναμικό, ένα κράμα παλαιών, αλλά και νεότερων, με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, πολιτικών προσωπικοτήτων, που βρίσκονταν στους κόλπους του.

Η ΝΔ, είχε ξεκινήσει ήδη από την ίδρυσή της, την προσπάθεια διείσδυσής της, προς το πολιτικό κέντρο, κάτι που εξυπηρετούσε και καθιστούσε πειστικό το εγχείρημα του ιδρυτή της παράταξης, Κωνσταντίνου Καραμανλή, για μετατόπιση του νέου σχηματισμού, προς πιο μετριοπαθείς, κεντρώες θέσεις.

Ο, πανίσχυρος τότε, ιδρυτής της ΝΔ, είχε επιχειρήσει κάτι ανάλογο και τη δεκαετία του ‘50, όταν ίδρυσε την ΕΡΕ και ενέταξε, από το τότε Κόμμα Φιλελευθέρων, στελέχη όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, αλλά και ο ακαδημαϊκός Γρηγόρης Κασιμάτης.

Το 1974, πέρα από το ριζικά διαφορετικό τοπίο, που είχε διαμορφωθεί, μετά την καταλυτική εμπειρία της εφτάχρονης δικτατορίας, υπήρχε και μία «μαγιά», ευνοϊκή για το εγχείρημα διεύρυνσης, από την πλευρά της νέας έκφρασης, της δεξιάς παράταξης.

Αυτή δεν ήταν άλλη από τους «αποστάτες» που μετά τα δραματικά γεγονότα του Ιουλίου 1965, με το βασιλικό πραξικόπημα, είχαν πλήρως διαρρήξει τις σχέσεις τους, με τον «μητρικό» πολιτικό τους χώρο.
Ηδη, πριν τα σαρώσει όλα το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, είχαν προχωρήσει στη δημιουργία δικού τους πολιτικού σχηματισμού, του ΦΙΔΗΚ, που δε φαινόταν όμως να έχει προοπτικές πολιτικής επιβίωσης.

Η τραυματική, όσο και καταλυτική εμπειρία της δικτατορίας, «απενοχοποίησε» κατά κάποιο τρόπο, τις πολιτικές σχέσεις των μέχρι την 21η Απριλίου 1967 «ανειρήνευτων εχθρών», διευκολύνοντας την προσέγγιση, ιδιαίτερα μεταξύ των πολιτικών, των δύο αστικών χώρων.

The post Ο μεγάλος ασθενής appeared first on kontranews.gr - Τελευταίες εξελίξεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο..