Αταμάν

Για όσους αγαπάμε το μπάσκετ, η οργανωμένη προπαγάνδα για ένα θέμα ουσιαστικά ανύπαρκτο τείνει να μετατρέψει τη νέα «ευρωλίγκα» σε θερμό ελληνοτουρκικό επεισόδιο. Αφού σκεφτόμαστε να προτείνουμε το νέο «Φάιναλ Φορ» να γίνει στο Νταβός, αντί για τη Βαρκελώνη ή το Βελιγράδι.

Πως ξεκίνησαν όλα; Σε ένα αδιάφορο φιλικό στην Κύπρο, κάποιοι σκέφτηκαν ότι ήταν καλή ιδέα να ανεβάσουν ένα πανό για την τουρκική κατοχή. Στο φιλικό έπαιζε ο Παναθηναϊκός με μια ισραηλινή ομάδα, την Μακάμπι. Όλα αυτά έχουν σχέση με την τουρκική κατοχή, όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Μια ερώτηση μόνο: σε όλα τα διεθνή παιχνίδια, ανεβαίνει τόσο έντονα η εθνική αδρεναλίνη στους Κύπριους αδελφόυς μας και ανεβάζουν πανό για την τουρκική κατοχή; Δεν το έχουμε προσέξει. Συμπέρασμα: κάποιοι (αν)εγκέφαλοι ήθελαν να στήσουν μια προβοκάτσια.

Στον Παναθηναϊκό και ειδικότερα στον Εργκίν Αταμάν.

Ο Τούρκος προπονητής αντέδρασε με μια νηφάλια και πολιτισμένη  ανακοίνωση. Αφού μίλησε για την ειρήνη και τη φιλία των δυο λαών, χαρακτήρισε το πανό «πολιτικό».

Και εδώ ξύπνησαν τα «Δερβενάκια».

Να διευκρινίσουμε κάτι: H Τουρκία δεν χαρακτηρίζει την επέμβαση του 1974 «εισβολή» και «κατοχή» και ο Αταμάν είναι Τούρκος πολίτης.

Υπάρχει κάποιο «ελληνόμετρο» όταν μια ελληνική ομάδα προσλαμβάνει έναν Τούρκο αθλητή ή προπονητή; Αν ναι, τότε ας ζητάμε απ’ όλους τους ξένους που συμμετέχουν στον ελληνικό αθλητισμό μια γραπτή «ομολογία πίστης», να πηγαίνουν πρώτα μια βόλτα από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών για εκμάθηση των εθνικών μας θέσεων και μετά στη Βουλή ή όπου αλλού για να ορκίζονται στον ελληνικό εθνικό ύμνο. Μετά θα έχουν δικαίωμα να φορέσουν σορτσάκι ή φανέλα.

Είναι κι αυτό μια λύση: για την Αλβανία του Χότζα ή τη Βόρεια Κορέα του Κιμ.

Επειδή όμως όλα αυτά είναι κωμικά, χρειάζεται μια αυτοσυγκράτηση. Ο Αταμάν έχει αποδειχθεί ένας ωραίος τύπος που ποτέ δεν έχει προκαλέσει. Καλά κάνει και έχει τις οποιοσδήποτε απόψεις, αλλά ούτε φανατικός, ούτε αλαζονικός είναι. Αντίθετα, μπορεί και να αποτελεί ένα καλό πρότυπο της ελληνοτουρκικής φιλίας, όταν και αν δημιουργηθούν στο μέλλον οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Η ευθύνη της αυτοσυγκράτησης, καλύτερα η ανευθυνότητα της οργανωμένης προπαγάνδας αφορά κάποιους άλλους: τους παράγοντες μιας άλλης μπασκετικής ομάδας, τους «προσκείμενους» δημοσιογράφους και τα σοβαροφανή αθλητικά ΜΜΕ που έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» ένα ασήμαντο γεγονός. Χωρίς να βάλουν στο μυαλό τους οποιονδήποτε ενδοιασμό, ότι δεν είναι σώφρον και ευχάριστο να παίζεις με τα εθνικά θέματα. Γιατί δεν γουστάρεις τον Παναθηναϊκό, τον Αταμάν ή τον Γιαννακόπουλο.

Και αυτός ο κανόνας ισχύει παντού: και στο μπάσκετ και στην τρίλιζα.

Κ.Π