Τα δημοσιογραφικά όρια ωμής προβολής μιας αποτρόπαιης πράξης έχουν συζητηθεί επανειλημμένα. Από την πρωτοσέλιδη φωτογραφία του Παύλου Φύσσα στο Πρώτο Θέμα (εποχή Θέμου Αναστασιάδη), την στιγμή που ξεψυχούσε στην αγκαλιά της αγαπημένης του, έως το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της Star News με τη φωτογραφία τού Βασίλη Καρρά στο νοσοκομείο λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Αλλά και στην παλαιότερη ιστορία του Τύπου δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες που σόκαραν. Εκείνη του καπνεργάτη με τη μητέρα του, το ’36, να θρηνεί πάνω στο με νεκρό σώμα του (η φωτογραφία ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο για τον Επιτάφιο), η άλλη με τον Γρηγόρη Λαμπράκη στις τελευταίες στιγμές του μετά τη δολοφονία του το ΄63, αυτή με το άπνου σώμα του Αλέξανδρου Παναγούλη… Όλες τις τελευταίες, μπορείς με κάλλη θέληση να τις δικαιολογήσεις –όπως και εκείνη του Παύλου Φύσα. Είναι πολιτικά ντοκουμέντα που καταλαμβάνουν τον ιστορικό χώρο τους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, όπως οι φωτογραφίες των δολοφονημένων Αλιέντε και Τσε Γκεβάρα.
Αλλά υπάρχουν και οι αποτρόπαιες φωτογραφίες, χωρίς ιστορικό νόημα, όπως αυτή στη σημερινή Espresso με αφορμή το ρεπορτάζ για το «συμβολαιόγραφο» θανάτου του Γιώργου Καραϊβάζ με νέα στοιχεία για την εξέλιξη των ερευνών. Ή όπως εκείνη με το τεμαχισμένο σώμα μιας νέας κοπέλας στο νεκροτομείο, που κάλυπτε σχεδόν ολόκληρη την πρώτη σελίδα του Έθνους το 1987.
Το πρωτοσέλιδο της Espresso με τον νεκρό πεσμένο στο πεζοδρόμιο, την τσάντα του από πάνω και μια μεγάλη κηλίδα από αίμα που κυλάει από σώμα του, είναι από αυτά που ξεπερνούν τα όρια της προβολής ενός εγκλήματος –τουλάχιστον κατά τη δική μας γνώμη. Γι’ αυτό αναδημοσιεύουμε ένα κομμάτι της πρώτης σελίδας της Espresso καλύπτοντας εν μέρει τη φωτογραφία. Για να μη συμμετέχουμε στη αναπαραγωγή...
Δεν ξέρουμε αν αυτή η φωτογραφία έχει δημοσιευτεί παλιότερα. Τουλάχιστον δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μας. Και προφανώς δεν έχει τραβηχτεί από περαστικό. Υπάρχει κοντινή απόσταση και καθαρότητα.
Αλλά και στην παλαιότερη ιστορία του Τύπου δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες που σόκαραν. Εκείνη του καπνεργάτη με τη μητέρα του, το ’36, να θρηνεί πάνω στο με νεκρό σώμα του (η φωτογραφία ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο για τον Επιτάφιο), η άλλη με τον Γρηγόρη Λαμπράκη στις τελευταίες στιγμές του μετά τη δολοφονία του το ΄63, αυτή με το άπνου σώμα του Αλέξανδρου Παναγούλη… Όλες τις τελευταίες, μπορείς με κάλλη θέληση να τις δικαιολογήσεις –όπως και εκείνη του Παύλου Φύσα. Είναι πολιτικά ντοκουμέντα που καταλαμβάνουν τον ιστορικό χώρο τους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, όπως οι φωτογραφίες των δολοφονημένων Αλιέντε και Τσε Γκεβάρα.
Αλλά υπάρχουν και οι αποτρόπαιες φωτογραφίες, χωρίς ιστορικό νόημα, όπως αυτή στη σημερινή Espresso με αφορμή το ρεπορτάζ για το «συμβολαιόγραφο» θανάτου του Γιώργου Καραϊβάζ με νέα στοιχεία για την εξέλιξη των ερευνών. Ή όπως εκείνη με το τεμαχισμένο σώμα μιας νέας κοπέλας στο νεκροτομείο, που κάλυπτε σχεδόν ολόκληρη την πρώτη σελίδα του Έθνους το 1987.
Το πρωτοσέλιδο της Espresso με τον νεκρό πεσμένο στο πεζοδρόμιο, την τσάντα του από πάνω και μια μεγάλη κηλίδα από αίμα που κυλάει από σώμα του, είναι από αυτά που ξεπερνούν τα όρια της προβολής ενός εγκλήματος –τουλάχιστον κατά τη δική μας γνώμη. Γι’ αυτό αναδημοσιεύουμε ένα κομμάτι της πρώτης σελίδας της Espresso καλύπτοντας εν μέρει τη φωτογραφία. Για να μη συμμετέχουμε στη αναπαραγωγή...
Δεν ξέρουμε αν αυτή η φωτογραφία έχει δημοσιευτεί παλιότερα. Τουλάχιστον δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μας. Και προφανώς δεν έχει τραβηχτεί από περαστικό. Υπάρχει κοντινή απόσταση και καθαρότητα.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.