Αλλά κι αν γίνει, ο Νέστορας δεν θα μπορέσει να κάνει όλα του τα κόλπα, πάνω στο λασπωμένο γήπεδο.
Όταν θυμάμαι τα εφηβικά μου χρόνια, αυτή είναι πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό. Κυριακή μεσημέρι, γήπεδο Νέας Φιλαδέλφειας, ΑΕΚ, Νεστορίδης. Αγωνία να τελειώσει νωρίς το φαγητό. Γκρίνια από τη μητέρα μου. «Με τη μπουκιά στο στόμα θα φύγεις πάλι. Αμάν, αυτή η ΑΕΚ».
Χρόνια ολόκληρα η ίδια διαδικασία.
Το μεσημεράκι ξανά στο μπαλκόνι. Η οδός Σολωμού που έμενα, έρημη. Ελάχιστα αυτοκίνητα, ακόμα πιο λίγοι οι πεζοί. Κοιτούσα προς το τέλος του δρόμου, που ξεκινούσε από τα Εξάρχεια και κατέληγε στην Αριστοτέλους.
Στη διασταύρωση με την 3ης Σεπτεμβρίου, αν θυμάμαι καλά, ήταν η αφετηρία του λεωφορείου της Νέας Φιλαδέλφειας.
Γύρω στη μιάμιση άρχιζε να σχηματίζεται η ουρά. Το άγχος να φάω και να φύγω μεγάλωνε. Το ίδιο και η ουρά.
Στη μισή ώρα που διαρκούσε η διαδρομή μέχρι το τέρμα, την Αγία Τριάδα, ακριβώς έξω από το γήπεδο, θορυβώδεις συζητήσεις για το παιχνίδι. Απόλυτη αισιοδοξία, όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος. Αυτό που μας απασχολούσε δεν ήταν αν θα κερδίσουμε, αλλά πόσα γκολ θα βάλει ο Νέστορας και τι θα σκεφτεί πάλι για να μας τρελάνει.
Άφιξη στο γήπεδο, τρεχάλα για τα ταμεία. Σκοτωμός στην ουρά για το εισιτήριο. «Έχω για όλες τις θύρες. Φραγκάκι διαφορά, παιδιά».
Τι να κάνουμε, η αγωνία ήταν τόση που δίναμε το «φραγκάκι διαφορά» και παίρναμε το εισιτήριο από τους αυτοσχέδιους «μαυραγορίτες» που πήγαιναν νωρίς νωρίς, αγόραζαν 15-20 εισιτήρια και τα πουλάγανε με «φραγκάκι» καπέλο.Όταν βέβαια το ματς ήταν σημαντικό, το φραγκάκι γινόταν και δεκάρικο. Αυτά πριν αρχίσουν να βγαίνουν τα εισιτήρια στην Ομόνοια στη μαύρη, από την παραμονή του αγώνα. Παίρναμε λοιπόν το εισιτήριο και μετά στριμωξίδι στις θύρες, μικροτσακωμοί στην εξέδρα.
«Στριμωχτείτε λίγο, βρε παιδιά, να κάτσω κι εγώ».
«Τι να σου κάνουμε, ρε φίλε, τέτοια ώρα που ήρθες». Τέτοια πράγματα.
Τελικά όλοι βολευόμασταν.
Ακόμα δεν υπήρχαν τα αριθμημένα. Όταν έπαιζαν τα τσικό, πριν από τον αγώνα, περνούσε η ώρα της αναμονής. Αλλιώς μετρούσαμε και τα λεπτά, μέχρι να φανεί η ομάδα από την καταπακτή. Πολλές φορές δεν μετέδιδαν τα μεγάφωνα τις συνθέσεις. Οπότε με το που εμφανιζόταν η ομάδα ακούγονταν τα πρώτα σχόλια.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια από όσα γράφει ο Νίκος Κατσαρός για τον Κώστα Νεστορίδη στο athletestories.gr.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.