Το παιδί από τη Μαρτινίκα που έγινε πρωταθλητής Ευρώπης

Υπάρχει ένας παίκτης που έσπασε όλα τα κοντέρ στη φετινή πορεία του Παναθηναϊκού προς το Ευρωπαϊκό. Όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά κι έξω από αυτό. Στους πανηγυρισμούς. Δεν χόρταινε να ακούει το σύνθημα που του δίνει ενέργεια…

Βουντού, βουντού και πράσινη μαγεία, το Κύπελλο θα φέρουμε από τη Γερμανία…

Δεν είναι όμως μόνο ενθουσιώδης παίκτης στους αγώνες και τους πανηγυρισμούς. Είναι και ο ευαίσθητος γίγαντας που φτάνει στο μπόι τα 2μ06. Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα που χάρισε στην ομάδα του την κούπα λύγισε κι έκλαιγε σα μικρό παιδί. Είπε κρατώντας την μπάλα του αγώνα είτε στην αγκαλιά των συμπαικτών του…

Ίσως στο μυαλό του έρχονταν τα δύσκολα παιδικά χρόνια στην πατρίδα του τη Μαρτινίκα. Ένα νησί λίγο μεγαλύτερο από τη Χίο και λίγο μικρότερο από τη Ρόδο που κατοικούν 349.925 ψυχές σύμφωνα με την τελευταία απογραφή.

Για τους τουρίστες είναι παράδεισος. Για πολλούς από τους κατοίκους του μπορεί να μετατραπεί σε… κόλαση.

«Είμαι από ένα μέρος που το 90% από εσάς δεν ξέρει καν πού είναι. Αυτό το πράγμα είναι μεγαλύτερο από μένα γιατί θέλω να δείξω στους ανθρώπους από πού προέρχομαι ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Ήμουν 15 όταν μετακόμισα στη Γαλλία και δεν ήξερα καν τι ήταν η Ευρωλίγκα. Είμαι πραγματικά ευλογημένος που βρίσκομαι εδώ» είπε στη συνέντευξη τύπου πριν τον τελικό…

Δεν είχε άδικο Ποιος ασχολείται με μια υπερπόντια γαλλική κτήση στην Καραϊβική; Κανείς εάν δεν θέλει να κάνει χλιδάτες διακοπές!

Κι όμως στο νησί αυτό υπάρχουν άνθρωποι, αχταρμάς φυλών, από τους αυτόχθονες, μέχρι τους απογόνους των Αφρικανών σκλάβων, των εξόριστων Γάλλων προτεσταντών, των Ολλανδών εβραίων που αναζήτησαν χρήμα εκεί και πολλών άλλων.

«Όταν ήμουν 14 ετών δεν ήξερα που θα πάω, μπορεί να βρισκόμουν στο λάθος δρόμο. Η οικογένειά μου με βοήθησε να μείνω στο σωστό μονοπάτι. Αυτός ο τίτλος δεν είναι κάτι απλό για μένα. Αυτό με καθορίζει, το συναίσθημα. Είμαι τυχερός και κάποιοι φίλοι μου δεν τα κατάφεραν στη ζωή. Ονειρευόμουν μια τέτοια στιγμή και σημαίνει πολλά για μένα. Νιώθω ευλογημένος. Δεν έπρεπε να τα παρατήσω ποτέ και δεν το έκανα. Αν με ακούν οι θεοί του μπάσκετ, με αντάμειψαν», είπε μέσα στο ντελίριο του ενθουσιασμού μετά τον τελικό.

Ο μικρός Ματίας μεγάλωσε σε ένα αθλητικό περιβάλλον. Ο πατέρας του έπαιζε τερματοφύλακας. Τα αδέλφια του ο Γκρέγκορι και ο Μίκαελ μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Ο ίδιος έβλεπε ΝΒΑ πολύ απλά επειδή οι ώρες που γίνονταν οι αγώνες ταίριαζαν με αυτές της χώρας που μεγάλωνε.

Σιγά σιγά το μπάσκετ ρίζωσε μέσα του. Έβλεπε τα αστέρια του ΝΒΑ και προσπαθούσε να τα αντιγράψει. Στα 15 του χρόνια τον εντόπισαν Γάλλοι σκάουτερ και του πρότειναν να πάει σε αθλητικό σχολείο στη Μητρόπολη, στη  Γαλλία. Για κάθε κάτοικο του νησιού η μετανάστευση στη Γαλλία και με καλή δουλειά αποτελεί όνειρο… ζωής. Ο μικρός Ματίας έκανε πραγματικότητα το 50% του ονείρου. Εάν ήταν καλός θα έβρισκε και δουλειά.

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του θέματος στο newsbreak.gr. Τίτλος του: «Η διπλή νίκη του Ματίας Λεσόρ στην… ευρωλίγκα της ζωής»