Το πιο φωτεινό χαμόγελο των Ολυμπιακών Αγώνων, τουλάχιστον για εμάς, τους Έλληνες, είναι του Εμμανουήλ Καραλή. Το ευτυχισμένο παιδί του επικοντώ πανηγύρισε με ολόφωτο πρόσωπο κάθε επιτυχημένη προσπάθειά του και πέταξε στον ουρανό, χωρίς κοντάρι, όταν κατέκτησε το ολυμπιακό μετάλλιο με πολλή δουλειά, ιδρώτα, ταπεινότητα αλλά και ταπεινώσεις.
Ως παιδί γνώρισε την αγριότητα του μπούλινγκ από συμμαθητές και παιδικό περίγυρο. Ως αθλητής αντιμετώπισε αυτήν την αγριότητα πολλαπλασιασμένη από τον προπονητή του, παλιό επικοντιστή, που του έκανε με σφοδρότητα ρατσιστικές επιθέσεις. Του έλεγε πως είναι αμόρφωτος ηλίθιος, πως οι μαύροι είναι από τη φύση τους χαζοί, πως η μάνα του είναι από την Ουγκάντα όπου κάνουν βουντού και το ίδιο κάνει και αυτός, με την Ουγκαντέζα, για να βλάψουν τους ανταγωνιστές του.
Αυτά και πολλά άλλα, επιβεβαίωσαν να με καταθέσεις συναθλητές του, αλλά δεν ήταν αρκετά για να παύσουν άμεσα και δια παντός, αυτόν τον «κύριο» από τα καθήκοντά του. Τιμωρήθηκε, αλλά με αναστολή μέχρι να το ξανακάνει.
Ωστόσο, ο θρίαμβος του Μανόλο θα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του. Τον έχει κάνει έναν δυστυχισμένο ρατσιστή. Και δεν είναι ο μόνος από τη φυλή των μισανθρώπων που νιώθει ντροπιασμένος κάθε φορά που οι Μανόλο και οι Γιάννηδες όλου του κόσμου ανεβαίνουν στο βάθρο της καταξίωσης και της αγάπης των πολλών.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.