«Αν γεννηθείς κάποια στιγμή, μια άλλη που δεν θα υπάρχω, μην φοβηθείς και θα με βρεις είτε σαν άστρο…» ν’ αντικρίζω «τα παιδιά κάτω στον κάμπο» ώστε να τους θυμίζω να πάψουν «τους προγόνους τους να πουλούν» και να πουν και σ’ αυτούς και στους ζώντες «σ’ αγαπώ, δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο» όπως η τραγική μητέρα τραγούδησε στον γιο της. Με την ελπίδα «με την Ελλάδα καραβοκύρη» να προσευχόμαστε «Αγιε Νικόλα παρακαλώ σε στα πέλαγα όλα», μα και στις στεριές «λουλούδια στρώσε» μήπως και πάψει το αναίτιο αίμα που χύνεται στις μέρες μας…
Κι επειδή «αερικό, αερικό λένε την κόρη π’ αγαπώ» και πάντα την περιμένω να φανεί ώστε να της πω «σ’ ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό» κι επειδή πάντα αισιοδοξώ πως οι νέοι θα αλλάξουν τον αδυσώπητο σύγχρονο κόσμο επειδή «ένα παιδί, ένα παιδί βρήκε στον δρόμο ένα κλειδί» και μπορεί να ανοίξει τις πόρτες για να μπει φως, δεν με νοιάζει που «μικραίνει το φεγγάρι σαν ζωντανό σφουγγάρι και πέτρινος λωτός φεύγει και χάνεται ο καιρός»… Και ξέρεις γιατί; Επειδή μπορούμε «να πάμε εκεί, να πάμε εκεί να πιούμε, να πιούμε τη βροχή», δηλαδή να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε και να ετοιμάζουμε καλύτερο αύριο!
Με τα αποκαλυπτικά, όσο και ενθαρρυντικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι από την καρδιά στα χείλη μας. Μοναδικέ δημιουργέ, έφυγες σαν σήμερα, κρίμα που δεν είσαι εδώ ώστε να συνεχίζεις να μας ενισχύεις…
Κι επειδή «αερικό, αερικό λένε την κόρη π’ αγαπώ» και πάντα την περιμένω να φανεί ώστε να της πω «σ’ ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό» κι επειδή πάντα αισιοδοξώ πως οι νέοι θα αλλάξουν τον αδυσώπητο σύγχρονο κόσμο επειδή «ένα παιδί, ένα παιδί βρήκε στον δρόμο ένα κλειδί» και μπορεί να ανοίξει τις πόρτες για να μπει φως, δεν με νοιάζει που «μικραίνει το φεγγάρι σαν ζωντανό σφουγγάρι και πέτρινος λωτός φεύγει και χάνεται ο καιρός»… Και ξέρεις γιατί; Επειδή μπορούμε «να πάμε εκεί, να πάμε εκεί να πιούμε, να πιούμε τη βροχή», δηλαδή να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε και να ετοιμάζουμε καλύτερο αύριο!
Με τα αποκαλυπτικά, όσο και ενθαρρυντικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι από την καρδιά στα χείλη μας. Μοναδικέ δημιουργέ, έφυγες σαν σήμερα, κρίμα που δεν είσαι εδώ ώστε να συνεχίζεις να μας ενισχύεις…
** Από τη στήλη «Άνω Κάτω» του Σπύρου Τσάμη στην Εφημερίδα των Συντακτών του Σαββατοκύριακου.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.