Δεν ήταν πάντα έτσι (ήσυχη). Υπήρξε θυελλώδης. Και δεν κώλωνε ποτέ. Οι φωτογραφίες στο header της ανάρτησης είναι από ένα «εντιτόριαλ» σε μια παραλία. Είχα (και έχω) κόλλημα με μια ταινία του Μαυρομμάτη, το «Σκιές στην Άμμο», και παρακάλεσα τον
Στάβερη να κάνουν κάτι σχετικό― αλλά από την ανάποδη.Ήταν καλή ταινία οι Σκιές; Όχι και για χόρταση. Αλλά είχε γυριστεί στη Νάξο το 1969 κι είχε πολλούς άντρες να παλεύουν στην άμμο υπό το φεγγαρόφως ― το σώμα τους όχι τουμπανιασμένο από την αγωνία του ίνσταγκραμ· κάποια στιγμή φαινόταν το άσπρο, φανελένιο εσώρουχο της Καίτης Χωματά (το κορίτσι του αρχαιοκαπήλου)· είχε καλαμένιες παράγκες που τότε ήταν καραμπινάτα τοπόσημα αμαρτίας· είχε ρομαντικά τραγούδια του Σπανού πριν ακόμη η θύελλα και η ορμή του συναισθήματος ενοχοποιηθούν ως ξενιστές της πλήξης· ο ωραίος αρχαιοκάπηλος φορούσε ένα μενταγιόν με δόντι κάβουρα παραγεμισμένο με ασήμι όπως τα σέξι τσόλια της εποχής... Το queerness τότε το ψάχναμε σε τέτοια πράγματα, ήταν δειλή εποχή, πολύ πιο υποκριτική από τώρα, και το ίντερνετ δεν είχε φέρει σε επαφή μεταξύ τους τις εκλεκτικές συγγένειες- έπρεπε να φτάσουμε από καρόδρομους και παρακάμψεις στην πηγή της φαντασίας μας.
Έχει πολλή πλάκα να διαλύεις τα παιχνίδια σου για να 'βρεις μέσα τους τις ληγμένες μπαταρίες. Δημοσιεύσαμε τις επιθετικά αντιγκλάμορους φωτογραφίες ―το λάστιχο της περούκας φάτσα κάρτα και η Μερόπη ξάπλωνε στην άμμο με «νεκρική ακαμψία». Χαζές στυλίστριες που κορδακίζονταν στα περιοδικά του lifestyle φτιάχνοντας εικόνες ενός συφιλιδικού, βαλκάνιου Μπόλιγουντ, γελάγανε μαζί μας. Άλλο που δεν θέλαμε. Να γίνουμε το αντίθετό τους. Όλες ανεξαιρέτως στουκάρανε στα ψέματά τους.
Ναι, κάναμε τους άγριους και όντως πειραματιζόμασταν πολύ, μαγαρίζαμε έως και τη θεολογία, αλλά δεν είχαμε καταλάβει ακόμη τι σημαίνει θάνατος ― αν και μάς εφαπτόταν από καιρού εις καιρόν. Θα παίρναμε την αναλογούσα φάπα εν ευθέτω χρόνω, τότε όμως κάναμε εντιτόριαλ μόδας με τίτλο «Τι να φορέσω σήμερα» για όσους αποφασίσουν να αυτοκτονήσουν― αν και είχαμε στην οικογένεια πρόσωπα που είχαν κάνει απόπειρες, ένας με επιτυχία. Ακραίο· αλλά ήταν μέρος του ηρωικού θεάτρου της νιότης ― πεισιθάνατη πόζα που στην τέχνη έφερε ένα δροσερό σκοτάδι, μια σοβαρότητα πένθιμη και βυρωνική, στις ζωές μας ωστόσο άφησε μάλλον σύγχυση, μια αδυναμία προσαρμογής στα χρόνια που πέσαν πάνω μας ένα-ένα σαν σφυριά, όχι πολλά να βασιστείς για να αντέξεις.
**Είναι το πρώτο από μια σειρά εξαιρετικών κειμένων του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου (σπάνια τα κείμενα του Τσαγκαρουσιάνου δεν είναι εξαιρετικά) που υπάρχουν στο ίδιο λινκ τού lifo,gr, μαζί με ένα κύμα από φωτογραφίες) Ο ίδιος το συστήνει ως «ένα πολυπόστ, με Τοκάρτσουκ, Butt, Mερόπη Κοκκίνη, Φράνσις Μπάιηκον, Σκιές στην Άμμο, κοράκια, ένα show ανατομίας, 4 ραμμένα σώματα και τον Harit Srikhao».
Διαβάστε και δείτε εδώ
@@@
harddog.sport@gmail.com
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.