Ηταν καλοκαίρι του 1983, μόλις είχα τελειώσει την Γ’ Γυμνασίου και έφτασα βράδυ στον Σταθμό Λαρίσης ενθουσιασμένος. Έφευγα για τον Τάκη, μεγαλύτερο ξάδελφο-πρότυπο, ο οποίος τελείωνε τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη και με είχε προσκαλέσει να περάσουμε ένα τριήμερο εκεί μαζί, προτού τα μαζέψει και κατεβεί «για πάντα» Αθήνα. Ηταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα Θεσσαλονίκη με το τρένο. Κυρίως, όμως, και αυτό ενέτεινε τον ενθουσιασμό μου, ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα (σχεδόν) μόνος μου. Μαζί με τη μητέρα του Τάκη, που «ανέβαινε» για να τον βοηθήσει στα μαζέματα.
Θυμάμαι με λεπτομέρειες το ταξίδι αυτό. Με τη νυχτερινή αμαξοστοιχία, που έκανε σχεδόν 11 ώρες να φτάσει στον προορισμό της! Ηταν γεμάτη, τόσο γεμάτη, που έκανα όλο αυτό το ταξίδι όρθιος. Ακουμπούσα στο τζάμι ενός παραθύρου, ευτυχώς κιόλας, γιατί έτσι έπαιρνα αέρα καθαρό, όταν πιο μέσα κόσμος στοιβαζόταν και ο ένας ίδρωνε (μέσα Ιουνίου γαρ) πάνω στον άλλον. Ευτυχώς η θεία Βούλα είχε βρει μια άκρη να καθίσει.
Εχετε δει τις σκηνές από τα τρένα στην Ινδία ή το Πακιστάν, που κρέμονται εκατοντάδες απ’ έξω ή ταξιδεύουν πάνω στη σκεπή των βαγονιών. Εντάξει, δεν ήταν αυτή η εικόνα στον νυχτερινό «μουτζούρη» προς τη Θεσσαλονίκη, γιατί εμείς κρεμόμασταν από την εσωτερική πλευρά πορτών και παραθύρων…
Θυμάμαι με λεπτομέρειες το ταξίδι αυτό. Με τη νυχτερινή αμαξοστοιχία, που έκανε σχεδόν 11 ώρες να φτάσει στον προορισμό της! Ηταν γεμάτη, τόσο γεμάτη, που έκανα όλο αυτό το ταξίδι όρθιος. Ακουμπούσα στο τζάμι ενός παραθύρου, ευτυχώς κιόλας, γιατί έτσι έπαιρνα αέρα καθαρό, όταν πιο μέσα κόσμος στοιβαζόταν και ο ένας ίδρωνε (μέσα Ιουνίου γαρ) πάνω στον άλλον. Ευτυχώς η θεία Βούλα είχε βρει μια άκρη να καθίσει.
Εχετε δει τις σκηνές από τα τρένα στην Ινδία ή το Πακιστάν, που κρέμονται εκατοντάδες απ’ έξω ή ταξιδεύουν πάνω στη σκεπή των βαγονιών. Εντάξει, δεν ήταν αυτή η εικόνα στον νυχτερινό «μουτζούρη» προς τη Θεσσαλονίκη, γιατί εμείς κρεμόμασταν από την εσωτερική πλευρά πορτών και παραθύρων…
Ομως δεν με ένοιαζε. Δεν με ενοχλούσε τότε που μόλις είχα κλείσει τα 15 χρόνια μου. Είχα άλλες ανάγκες και προτεραιότητες από τις (αυτονόητες) «ανέσεις» που ο καθένας δικαιούται όταν πληρώνει εισιτήριο, έστω μισό. Ούτε αυτή η τριτοκοσμική εικόνα είναι το πρώτο που θυμάμαι όταν ανακαλώ εκείνο το πρώτο ταξίδι μου με το τρένο.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεις του κειμένου που δημοσιεύει ο Στέλιος Σοφιανός στο protagon.gr
Διαβάστε εδώ τη συνέχεις του κειμένου που δημοσιεύει ο Στέλιος Σοφιανός στο protagon.gr
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.