{...} Τι θυμάται πιο έντονα από όσα θαυμαστά έχει δει και καταγράψει με τον φακό του; «Πρώτο στη λίστα είναι το ταξίδι που έκανα στη Νέα Ζηλανδία, με σκοπό να φωτογραφίσω τις φάλαινες του Βορείου Ατλαντικού που ζουν εκεί και να τις συγκρίνω με τις “συγγενείς” τους του νότιου ημισφαιρίου (Αργεντινή, Νότιος Αφρική κ.α.). Το συγκεκριμένο είδος είναι υπό εξαφάνιση, περίπου τριακόσιες έχουν απομείνει πια σε όλο τον κόσμο. Είχα πληροφορίες ότι ένας μικρός πληθυσμός βρισκόταν στα νησιά Οκλαντ. Κανείς δεν τις είχε δει ποτέ, το ρίσκο –και το κόστος του ταξιδιού– ήταν τεράστιο. Οχι μόνο τις εντόπισα, αλλά αυτά τα θηλαστικά, μήκους δεκαπέντε μέτρων και βάρους σχεδόν εβδομήντα τόνων, που δεν είχαν δει ποτέ ξανά άνθρωπο, έδειξαν μεγάλη περιέργεια για τον βοηθό μου και εμένα. Τα φωτογράφισα να κολυμπούν σε απόσταση μερικών εκατοστών από εμάς, να παίζουν μαζί μας. Ούτε στα όνειρά μου δεν περίμενα να ζήσω μια τέτοια εμπειρία».
Τι συναρπαστικό βρίσκει στον κόσμο των φαλαινών; «Συμπεριφορά είναι όλα όσα κάνουμε. Πολιτισμός είναι πώς τα κάνουμε. Οι φάλαινες, όσο κι αν σε κάποιους φανεί περίεργο, διαθέτουν τον δικό τους πολιτισμό: έχουν διαφορετικές συνήθειες ανάλογα με το σε ποιο μέρος του πλανήτη ζουν, έχουν αναπτύξει ένα είδος γλώσσας, “τραγουδούν”, σχηματίζουν κοινωνικές ομάδες με μητριαρχική δομή, γιορτάζουν τη γέννηση των νέων μελών της ομάδας, θρηνούν την απώλεια των αγαπημένων τους. Εχω κινηματογραφήσει μια όρκα, στη Νορβηγία, που κουβαλούσε το νεκρό μωρό της. Ηταν σαν κηδεία, σπαρακτικό. Ανθρωποι και φάλαινες, λοιπόν, διαφέρουμε βιολογικά αλλά ταυτόχρονα μοιάζουμε σε τόσο πολλά».
Ποιο μήνυμα θέλει να περάσει, λοιπόν, σε όσους βλέπουν τις φωτογραφίες ή τα φιλμ του; «Από τις θάλασσες εξαρτάται η επιβίωσή μας. Το οξυγόνο που αναπνέουμε, σε αυτές κυρίως το χρωστάμε. Τις πληγώνουμε, παίρνουμε από αυτές με βουλιμία οτιδήποτε μπορούμε, νομίζοντας ότι είναι ανεξάντλητες. Δεν είναι… Πρέπει, γενικότερα, να δούμε μέσα από διαφορετικό πρίσμα τη σχέση μας με τη φύση και να αναλάβουμε δράση για τη σωτηρία του πλανήτη. Είμαστε κρίκοι στην ίδια αλυσίδα. Αν κάτι χαθεί, κινδυνεύουμε όλοι να χαθούμε. Σαν ένα όμορφο χειροποίητο ρολόι. Εστω και ένα μικρό ελατήριο να του αφαιρέσεις, θα σταματήσει να λειτουργεί».
** Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του φωτογράφου Μπράιαν Σκέρι στην Τασούλα Επτακοίλη για την Καθημερινή. Τίτλος του: «Η ''σταύρωση'' των θηρευτών». Διαβάστε εδώ το κείμενο και θαυμάστε φωτογραφίες.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.