Είναι εδώ η Αριστερά και η «Νέα Αριστερά»; Έχει πει τον τελευταίο της λόγο;
Στο ερώτημα του (δικού μας) υπότιτλου επιχειρεί να απαντήσει το άρθρο θέσεων και ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος που αναρτήθηκε χθες και διαβάσαμε στο «Χωρίς Εφημερίδα», τη νέα ιστοσελίδα που ίδρυσαν προ ημερών η Άντα και ο Δημήτρης Ψαρράς –τα δυο ιδρυτικά στελέχη της Εφημερίδας των Συντακτών που αποχώρησαν από το συνεταιριστικό εκδοτικό σχήμα. Είναι ένα άρθρο που «μιλάει» για τον «θριαμβευτή» Βελόπουλο, τη «Δεξιά (που) ποτέ δεν πεθαίνει», την αποτυχία του νέου πειράματος Κασιδιάρη «να αλώσει αυτή τη φορά την Ευρωβουλή με τον απόστρατο Χαράλαμπο Γιώτη στο πολιτικό σχήμα του κ. Εμφιετζόγλου», τον μεσαίο χώρο με το ερώτημα αν υπάρχει, το κλείσιμο του ματιού του Στέφανου Κασσελάκη «στον Γιάνη Βαρουφάκη (όχι τον ίδιο) και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου», τα κανάλια που «τσακώνονται για μια αποκλειστικότητα Κασσελάκη – Τάιλερ – Φάρλι» και τα οποία δεν ήταν διατεθειμένα «να σπαταλήσουν τον διαθέσιμο χρόνο τους για τα ζητήματα των εργαζομένων, για τα κέρδη των λίγων και για τη μετάλλαξη της δημοκρατίας σε ένα αυταρχικό σύστημα τύπου Όρμπαν και Τραμπ» κ.ά.
Αυτό το τελευταίο εμπεριέχεται στην κατάληξη του άρθρου με την αναφορά του στη «Νέα Αριστερά» και στην ανεπιτυχή προσπάθειά της να εξασφαλίσει εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή.
Αντιγράφουμε ολόκληρο το τελευταίο κομμάτι τού κειμένου στο οποίο οι αρθρογράφοι (υπογράφεται ως «Χωρίς Εφημερίδα») αποφαίνονται ότι η «Νέα Αριστερά» ακόμα «δεν έχει πει τον τελευταίο της λόγο»:
{Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες πολλοί ελπίσαμε ότι μια νέα αρχή για την Αριστερά θα μπορούσε να στηριχτεί στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εκδιώχθηκαν ή υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ του νέου αρχηγού. Βέβαια η «Νέα Αριστερά» δεν είχε καθόλου εύκολο έργο. Απέναντί της υπήρχε καταρχάς το ΚΚΕ, το πολιτικό σχήμα που έχει εναποθέσει την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων στο απώτερο μέλλον, επικαλούμενο την απόλυτη δική του εγκυρότητα και καταγγέλλοντας τον «οπορτουνισμό» όλων των άλλων. Αλλά απέναντί της η «Νέα Αριστερά» είχε και το γεγονός ότι δεν θέλησε – και καλά έκανε – να μιμηθεί τα άλλα πολιτικά στελέχη που έχουν υποτάξει στους όρους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κάθε πολιτική πρωτοβουλία. Αρνήθηκε επίσης να επιβάλει την προβολή των «λαμπρών» προσώπων ως πολιτικές λύσεις και επέμεινε στην έκθεση προγραμματικών επιλογών. Αυτά τα «παλιομοδίτικα», όμως, δεν βρίσκουν παρά μόνο πολέμιους στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης. Και οι ίδιες πρωινές, μεσημεριανές και βραδινές εκπομπές που τσακώνονται για μια αποκλειστικότητα Κασσελάκη – Τάιλερ – Φάρλι, δεν ήταν διατεθειμένες να σπαταλήσουν τον διαθέσιμο χρόνο τους για τα ζητήματα των εργαζομένων, για τα κέρδη των λίγων και για τη μετάλλαξη της δημοκρατίας σε ένα αυταρχικό σύστημα τύπου Όρμπαν και Τραμπ.
Υπήρξε, βέβαια, και ένα κεντρικό, αξεπέραστο πρόβλημα. Τα στελέχη αυτά δεν ήταν «κόμμα» ούτε μπορούσαν να μεταβληθούν σε κόμμα μέσα σε λίγες βδομάδες. Το γνώριζαν το πρόβλημα, αλλά δεν μπορούσαν να το λύσουν. Αλλά χάρη σ’ αυτό δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν μια σειρά ευρύτερες συνεργασίες που θα τους εξασφάλιζαν το απαραίτητο ποσοστό για μια έδρα στην Ευρωβουλή.
Οι παλιοί θυμούνται μια περίπτωση εκλογικής αποτυχίας ενός μικρού αριστερού κόμματος. Ήταν Σεπτέμβρης του 1981 και το τότε ΚΚΕ Εσωτερικού δεν είχε κατορθώσει να εκλέξει βουλευτή. Ο παλαίμαχος κομμουνιστής Λεωνίδας Κύρκος, ηγετικό στέλεχος του κόμματος αντέδρασε εκείνο το βράδυ βγαίνοντας να πανηγυρίσει τη «νίκη της δημοκρατίας», δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, καλύπτοντας επιδεικτικά τον πόνο του για την αποτυχία του δικού του κόμματος. Σήμερα βέβαια δεν μπορεί κανείς αριστερός να πανηγυρίσει. Αλλά δεν επιβεβαιώνονται και όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επιχαίρουν για το υποτιθέμενο τέλος της Αριστεράς, είτε ως δεξιοί είτε ως «αδιαμεσολάβητοι μετα-αριστεροί».
Ένα μικρό παράδειγμα. Σε λίγες μέρες (17-18.6) διεξάγεται στην Αθήνα το διήμερο που διοργανώνουν από κοινού το Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα και το Ίδρυμα Ζόραν Ζάεφ με την ευκαιρία της επετείου από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Οι συμμετοχές και η θεματική αυτής της «Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη» αποδεικνύουν τον ιδιαίτερο ρόλο της Αριστεράς στις μέρες μας και θυμίζουν μια διεθνή επιτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα που ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να τη χωνέψει η Δεξιά σε όλες τις παραλλαγές της. Η Αριστερά, λοιπόν, είναι εδώ. Αρκεί κανείς να μπορεί να τη δει. Αλλά εδώ είναι επίσης η «Νέα Αριστερά» που δεν έχει πει ακόμα τον τελευταίο της λόγο}.
** Διαβάστε εδώ το πλήρες άρθρο στην ιστοσελίδα Χωρίς Εφημερίδα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Δυο λόγια για την «εκλογική κόπωση»
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.