Αβίωτη πόλη

Μια ξαφνική αδιαθεσία πριν από λίγες βδομάδες, μετά από μια πολύωρη ταλαιπωρία κάτω από τον ήλιο, καταμεσήμερο στο κέντρο της Αθήνας με καύσωνα, από αυτές που όταν είσαι 20 φαντάζουν παιχνιδάκι, αλλά μετά τα 40 μετρούν σίγουρα αλλιώς, όσο κι αν υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου ή υποτιμάς τις αδηφάγες διαθέσεις της πόλης, μου αποκάλυψε ξαφνικά αυτό που ξεχνάμε συχνά όσοι είμαστε ακμαίοι και υγιείς και κινούμαστε στην πόλη: την κόλαση στην οποία έχει μετατραπεί η Αθήνα για όσους στερούνται αυτού του προνομίου.

Μια συνηθισμένη διαδρομή με το μετρό που υπό άλλες συνθήκες, ακόμα και σε ώρες αιχμής, θα ήταν σχετικά υποφερτή, με τάσεις λιποθυμίας και δυσκολία στην κίνηση έγινε εφιαλτική. Οι κυλιόμενες σκάλες ξαφνικά έμοιαζαν με ζιγκουράτ. Τα 8 λεπτά αναμονής του ηλεκτρονικού πίνακα μού φάνηκαν 8 ώρες. Και τελικά κράτησαν όντως μία αιωνιότητα, γιατί δεν ήταν καν 8 λεπτά αναμονής πραγματικά, ο συρμός είχε καθυστέρηση. Όταν τελικά μπήκα στο βαγόνι, ο συνωστισμός για Σάββατο μεσημέρι ήταν αδιανόητος και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ο κλιματισμός ανύπαρκτος ή, αν υπήρχε, πάντως δεν ήταν στην αναμενόμενη θερμοκρασία για τους καλοκαιρινούς μήνες και με τόση πολυκοσμία. Τα δρομολόγια εξαιρετικά αραιά για τη ζήτηση. Ένα ανθρώπινο κύμα από τουρίστες και Αθηναίους έμπαινε για να βγει ένα άλλο στους κεντρικούς σταθμούς μετεπιβίβασης. Κατεβαίνοντας εσπευσμένα στον πρώτο σταθμό για να βρω πιο ανθρώπινες συνθήκες σε κλιματιζόμενο χώρο, το ενδεχόμενο του κλειστού ασανσέρ φάνταζε ακόμα πιο επίφοβο, ενώ η διαδρομή από το μετρό μέχρι το πιο κοντινό καφέ απαιτούσε αρκετό κόπο κι αυτή. Μια κοινή αδιαθεσία θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε, ασχέτως ηλικίας και υγείας; Εννοείται. Ούτως ή άλλως, και η τελειότερη πόλη δεν μπορεί να γίνει αφόρητη υπό τέτοιες συνθήκες; Ασφαλώς.

Αλλά για πρώτη φορά είδα ξεκάθαρα σε τέτοιο βαθμό και στην πράξη πόσο αβάσταχτη έχει γίνει η ζωή στην Αθήνα, από τη στιγμή που με το να επιχειρήσεις να κατέβεις το μεσημέρι στο κέντρο ρισκάρεις πολλά, από ηλίαση μέχρι λιποθυμία από τον συνωστισμό ή να γλιστρήσεις σε κάποιο πεζοδρόμιο, και πόσο γεμάτη απροσπέλαστα εμπόδια είναι η πόλη για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και θέματα υγείας. Σε θεωρητικό επίπεδο, όλοι φανταζόμαστε πόσο δύσκολο είναι να κυκλοφορείς με αμαξίδιο στα θεόστενα πεζοδρόμια με τις λακκούβες, τις ασυνέχειες, τα «μπαλώματα» και τις σπασμένες πλάκες, ή να είσαι ηλικιωμένος και με προβλήματα υγείας και να επιχειρήσεις να βγεις έξω με καύσωνα. Έχει μεγάλη διαφορά όμως να το φαντάζεσαι απλώς από το να καταλήξει να γίνει η πόλη, έστω και για μισή ώρα, μια διαδρομή γεμάτη περιπέτειες, εμπόδια και τάφρους που πρέπει να υπερπηδήσεις, στην οποία πρέπει να φανείς αρκετά ευρηματικός κάθε φορά, λες και παίζεις σε reality επιβίωσης. Φαντάσου να σου συμβαίνει αυτό για μια ολόκληρη ζωή. 

Οι αρτιμελείς ξεχνάμε τι σπουδαίο προνόμιο είναι να μετακινούμαστε με τα ΜΜΜ, έστω και με τις υπάρχουσες δυσλειτουργίες τους, ενώ για άλλους είναι απλώς αδύνατο. Οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης, οι ΑμεΑ βιώνουν στο πετσί τους πόσο αφιλόξενη είναι αυτή η πόλη πολύ πριν από εμάς. Τα αδιάβατα για τα αμαξίδια πεζοδρόμια είναι ένας αγώνας μετ’ εμποδίων γι’ αυτούς, όταν ακόμα και οι απλοί πεζοί κάνουν συνεχή σλάλομ. Οι διαβάσεις και οι ράμπες είναι συχνά κατειλημμένες, ενώ προσβασιμότητα σε δημόσια κτίρια, κατά κύριο λόγο, δεν υπάρχει. 

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου στο lifo.gr που υπογράφει η Ειρήνη Γιαννάκη. Τίτλος του: «Πότε έγινε η Αθήνα ένα reality επιβίωσης;»