Το βράδυ του Σαββάτου ήταν περίεργο και μακρύ. Το βράδυ στο Μακρόνησο, εννοώ. Όπου συρρεύσαμε χιλιάδες (μπορεί και τέσσερις χιλιάδες) άνθρωποι για να παρευρεθούμε σε μια καλλιτεχνική και ιστορική σύζευξη: στη μουσική παράσταση για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη. Μια δουλειά αξιώσεων που παρουσιάστηκε τον χειμώνα στο «Μπάντμιντον» και που αμιγώς καλλιτεχνικά δεν μπορούσε να καταξιωθεί σε έναν ανοικτό χώρο, όπου χιλιάδες κόσμου περισσότερο άκουγαν παρά έβλεπαν, τόσο μακριά που είχαν απλωθεί αναγκαστικά από τη σκηνή. Και όπου ο ήχος δεν μπορούσε να έχει την τεχνική αρτιότητα μιας κλειστής σύγχρονης αίθουσας. Αλλά αυτό ήταν υπέροχο. Και όπως ανέφερα στις πρώτες γραμμές: παράξενο.
Γιατί όλοι εμείς πήγαμε ως χαρούμενοι «τουρίστες» σε έναν ιστορικό χώρου άγριου βασανισμού – στο ελληνικό Γκουαντάναμο. Στο χώρο που έδρασε ο τερατώδης Σκαλούμπακας και μαρτύρησαν εκείνοι που αρνήθηκαν να… ξαναγίνουν Έλληνες. Πήγαμε με πτυσσόμενες καρέκλες (όπως μας είχαν συμβουλεύσει οι διοργανωτές), μπουκάλια νερού και ζακέτες για το πρωινό κρύο, αφού το τελευταίο πλοίο τής επιστροφής που θα έφευγε από το νησί για το Λαύριο ήταν δρομολογημένο για τις 2.45 μετά τα μεσάνυχτα!
Κάποτε έφευγαν έτσι οι «απόβλητοι» |
Γιατί όλοι εμείς πήγαμε ως χαρούμενοι «τουρίστες» σε έναν ιστορικό χώρου άγριου βασανισμού – στο ελληνικό Γκουαντάναμο. Στο χώρο που έδρασε ο τερατώδης Σκαλούμπακας και μαρτύρησαν εκείνοι που αρνήθηκαν να… ξαναγίνουν Έλληνες. Πήγαμε με πτυσσόμενες καρέκλες (όπως μας είχαν συμβουλεύσει οι διοργανωτές), μπουκάλια νερού και ζακέτες για το πρωινό κρύο, αφού το τελευταίο πλοίο τής επιστροφής που θα έφευγε από το νησί για το Λαύριο ήταν δρομολογημένο για τις 2.45 μετά τα μεσάνυχτα!
*Δημοσιεύτηκε στον Harddog (εδώ, μαζί με τα σχόλια αναγνωστών) στις 16 Σεπτεμβρίου 2013, ύστερα από μια αξέχαστη βραδιά. Τίτλος του: Ένα βράδυ στην «Πύλη της Κολάσεως», στη Μακρόνησο του Μίκη. Αναδημοσιεύεται με αφορμή τη συμπλήρωση δυο χρόνων από τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, στις 2 Σεπτεμβρίου 2021.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.
Όλα ήταν άψογα οργανωμένα. Η αναχώρηση από το Λαύριο με τάξη και με κάρτες διαφορετικών χρωμάτων για κάθε ένα από τα πολλά συνεχή δρομολόγια: το πρώτο στις 6.30 το απόγευμα, το τελευταίο στις 8.30 το βράδυ – μια περίπου ώρα πριν από τη έναρξη της παράστασης. Το ίδιο και η επιστροφή. Ανάλογα άψογη και η οργάνωση στο νησί όπου είχαν μεταφερθεί όλα τα χρειώδη: κινητή ιατρική μονάδα (από τους Γιατρούς του Κόσμου), γεννήτριες, κάδοι απορριμμάτων, σκηνικά, απορριμματοφόρα (για τη συλλογή των κάδων), χημικές τουαλέτες και χιλιάδες καρέκλες – που φυσικά δεν έφτασαν για τα πλήθη.
Η παράσταση έδωσε την ευκαιρία κάποιες στιγμές στον κόσμο να ξυπνήσει τη χαμένη επαναστατικότητα άλλων εποχών – λόγου χάρη όταν ακουγόταν ο διαχρονικός (και στις μέρες μας πολύ σύγχρονος) στίχος τού Ρίτσου: «Τούτο το χώμα (....) δε μπορεί κανείς να μας το πάρει». Μια επαναστατικότητα που ξύπνησε μεν, αλλά – μάλλον – ώσπου να φύγουμε από το νησί, όπου υπέφεραν χιλιάδες… πεισματάρηδες αρνητές της μετάνοιας, είχε αλλάξει πλευρό και ξανακοιμηθεί.
Ένα προσκύνημα για όσους μπορούσαν να το νιώσουν σαν τέτοιο παραμερίζοντας την όποια «τουριστικότητα» στο εγχείρημα.
Διον. Βραϊμάκης