Φεύγοντας από τη ζωή ο Σπύρος Ζαγοραίος παίρνει μαζί του μια ολόκληρη εποχή τού λαϊκού τραγουδιού, με πολύ νταλκά, δάκρυ, υπερβολικό στίχο, αλλά αγνό. Δεκαετίες του ’60 και του ’70: λαϊκό τραγούδι, πραγματικά λαϊκό. Με σωστές φωνές, μέταλλο, πάθος και ψυχή. Καμιά σχέση με τη χυδαιότητα των δεκαετιών που ακολούθησαν, την ακαλαισθησία, τις γυμνές φωνές που ήταν ευθέως ανάλογες με τα ημίγυμνα σώματα στα πάλκα. Ο Σπύρος Ζαγοραίος κινήθηκε μακριά από τα μεγέθη τού Καζαντζίδη, του Μενιδιάτη, του Περπινιάδη. Μικρότερο άστρο. Αλλά ήταν το ίδιο ή και περισσότερο αυθεντικός, πιο κοντά στο αφτιασίδωτο λαϊκό.Έξοχος ερμηνευτής. Αυτός και η Ζωίτσα του (στις φωτογραφίες), ένα θρυλικό δίδυμο. Τον γνώρισα, θυμάμαι, ως θεατής, όταν ήμουν πιτσιρίκος, στις περιοδείες θεατρικών σχημάτων (επιθεωρησιακών κυρίως, αλλά μαζί με… ακροβάτες, μίμους, κονφερασιέ και τραγουδιστές!) στις συνοικίες και στους δήμους πέριξ της Αθήνας. Στα λεγόμενα κινηματοθέατρα.
*Δημοσιεύτηκε στο Harddog (εδώ) στις 22 Οκτωβρίου 2014, δυο ημέρες αφότου είχε φύγει από τη ζωή. Το αναδημοσιεύουμε σήμερα, 10 χρόνια μετά τον θάνατό του στις 20 Οκτωβρίου 2014.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.
Δεν έτυχε – ούτε το έψαξα – να τον δω και να τον ακούσω σε νυχτερινό κέντρο. Δεν είχα κόλλημα μαζί του. Θυμάμαι, όμως, πόσο ευχάριστο ήταν το άκουσμα στην παθιασμένη και ζεστή «Προσευχή» του (εδώ στο youtube), τότε που «έφαγα τη γη να σ’ αναζητάω, σκίζω τα βουνά και παντού ρωτάω».
Ξεχωριστός και αυτός μιας εποχής που δεν ξέρω αν την κάνει η παιδική νοσταλγία πιο ξεχωριστή από όσο πραγματικά είναι.