Το εγχείρημα ήταν δύσκολο για δύο βασικούς συντελεστές:
Η Μαρίνα Καραγάτση |
** Για τον εγγονό Καραγάτση που έπρεπε να παραμερίσει συναισθηματικές δεσμεύσεις και να σκηνοθετήσει μια παράσταση χωρίς τον φόβο της έκθεσης ενός μεγάλου της ελληνικής λογοτεχνίας.
Τα απειλητικά ρίσκα που ξεπεράστηκαν
Η βιογραφία, που ολοκλήρωσε και εξέδωσε πριν από δέκα χρόνια η Μαρίνα Καραγάτση, ανέβηκε θεατροποιημένη στη ζεστή και μοντέρνα σκηνή του Θεάτρου Πορεία με ευρηματική σκηνοθεσία, εξαιρετικές ερμηνείες και πρωτότυπη σκηνογραφία που υπογράφει η Ελένη Μανωπούλου. Όλοι παίρνουν τα απειλητικά ρίσκα που έχει αυτή η προσπάθεια και τελικά παραδίδουν στο κοινό ένα άριστο αποτέλεσμα.
ΡΙΣΚΟ ΠΡΩΤΟ: Το εγχείρημα να γίνει θεατρικό έργο μια προσωπική λογοτεχνική αφήγηση. Θα μπορούσε να κουράσει, να κάνει κοιλιά (δεν το απέφυγε για πολύ λίγο σε ένα σημείο, στη μέση της παράστασης), να χαθεί η θεατρικότητα, η δράση, η αμεσότητα των διαλόγων, ο χαρακτήρας των ηρώων και στο τέλος της ημέρας να έχει μείνει στον θεατή η λογοτεχνική και όχι θεατρική γεύση, κάτι που δεν συνέβη –το αντίθετο.
Η οικογένεια πίσω από την κουρτίνα |
Ζωντανεύει ακόμα και η παλιά Εστία!
Ο Δημήτρης Τάρλοου δούλεψε όλο αυτό το υλικό, ανθρώπινο και μη, με έμπνευση και, φαντάζομαι, με ανυποχώρητη επιμονή στις πρόβες. Έκανε πολύ προσεκτική επιλογή των ηθοποιών (λένε πως ο Χρήστος Μαλάκης θα μπορούσε να είναι και σωσίας του Καραγάτση!) και σμίλεψε την παράστασή του με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Συνεπής στην εποχή, στα ρούχα, στα μαλλιά, στους χώρους, στα σπίτια (με τις σανίδες που τρίζουν), στην τετράγωνη κασετίνα των τσιγάρων του συγγραφέα (ήταν άραγε το παλιό πολυτελές Delice, όπως μου φάνηκε από ένα ελάχιστο κόκκινο που διέκρινα;), ακόμα και στην εφημερίδα που διάβαζε ο Καραγάτσης. Είδαμε ένα παλιό φύλλο της Εστίας, νομίζω από τότε που τυπωνόταν ανάποδα, με την πρώτη σελίδα να είναι στην αντίστοιχη τελευταία των σημερινών εφημερίδων και να ξεφυλλίζεται από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Η Σίσσυ Τουμάση (Μαρίνα) |
Ο Δημητράκης-φόβητρο
Φυσικά, σε αυτήν την πληρότητα που σε κατακλύζει φεύγοντας, μεγαλύτερη συμμετοχή έχουν οι ηθοποιοί. Ο Χρήστος Μαλάκης ζωντάνεψε στη σκηνή έναν Καραγάτση γήινο, ανθρώπινο, με αδυναμίες –δηλαδή το ακριβώς αντίθετο της αγιογραφίας που συχνά γίνεται για μεγάλες προσωπικότητες.
Ο Καραγάτσης |
Η Σμαράγδα Σμυρναίου (διαχρονική αγαπημένη μας θεατρική μορφή από την εποχή του Ελευθέρου Θεάτρου) απέδωσε θαυμάσια τη γιαγιά-αρχόντισσα της Άνδρου, με ένα έξοχο γλωσσικό μείγμα: καθαρεύουσα εποχής και ντοπιολαλιά του νησιού.
Η Ειρήνη Δράκου έβγαλε τη γλυκύτητα, τη σεμνότητα, τη στωικότητα και την απέραντη κατανόηση της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση για τον άνδρα της. Η Νίκη ανέδειξε το ταλέντο της μετά τον θάνατο του συγγραφέα, κάτι που αναγνωρίζει ο ίδιος στην τελευταία σκηνή. Τι θα γινόταν, λέει, αν δεν πέθαινε στα 52 του αλλά στα 80...
Τραγικό πρόσωπο από τα 13 της
Όμως ο ρόλος-θεμέλιο είναι αυτός της Λασκαρώς. Η οποία επειδή έχασε την αγνότητά της, παιδί ακόμα, δουλεύοντας στην Αίγυπτο σε κάποιον «καθωσπρέπει» οικογενειάρχη (εξ Άνδρου), μέλος μιας υποκριτικής ανώτερης τάξης, εξαναγκάστηκε σε έναν καταδικαστικό γάμο με ανάπηρο (αόμματο), βίαιο άντρα τον οποίο μετά από χρόνια εγκατέλειψε, μαζί και τα παιδιά της, για να βρει καταφύγιο ως υπηρέτρια σε ένα ανδριώτικο σπίτι τής Αθήνας, που έμελε να είναι αυτό του Καραγάτση.
Η Καίτη Μανωλιδάκη (Λασκαρώ) |
Η Καίτη Μανωλιδάκη –ίσως σε έναν ρόλο ζωής– ορθώνει στη σκηνή μια συναρπαστική Λασκαρώ που γίνεται συγκλονιστικότερη σε δύο από τους τρεις μονολόγους της:
** Στον πρώτο, στον οποίο περιγράφει τη βασανιστική ζωή στον γάμο της, την έλλειψη συμπαράστασης από τον πατέρα της (γιατί «η γυναίκα πρέπει να ακούει τον άντρα, γύρνα πίσω») όταν καταφεύγει στην πατρική οικία δαρμένη.
** Και στον τρίτο, στον οποίο εξιστορεί την προσωπική της τραγωδία με τον βιασμό από τον (άρχοντα) αφεντικό της που την αφήνει έγκυο στα, περίπου, 13 της χρόνια! Και μιλάμε –για να μην ξεχνιόμαστε– για πραγματική ιστορία και όχι για μελό δραματουργικό εύρημα.
Υπερπλήρης Θεάτρου…
Αν είναι καλή, κακή ή μέτρια μια παράσταση, το καταλαβαίνεις ευκολότερα –άσχετα με την όποια θεατρική σου παιδεία– από το πόσο γεμάτος ψυχικά φεύγεις από το θέατρο. Και προσωπικά έφυγα υπερπλήρης από το Πορεία που ήταν αγαπημένος μας θεατρικός χώρος από τα (πολύ) νεανικά μας χρόνια, από την εποχή του Λεωνίδα Τριβιζά. Ωραία βραδιά. Και απομένουν τόσες λίγες, ως το τέλος Μαΐου, για «Το Ευχαριστημενο». Όποιος προλάβει, πάει και γεμίζει από Θέατρο. Για να περάσει το καλοκαίρι…
Διονύσης Βραϊμάκης
* Το θέμα δημοσιεύτηκε στο μπλογκ στις 15 Μαΐου 2018 (πώς περνούν τα βιαστικά τα χρόνια!)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ ΣΤΟΝ HARDDOG:
1) Το χάος μεταξύ κοινού και κριτικών όταν το βλέπεις «Ψηλά από τη γέφυρα»
2) Η παράσταση της Ευτυχίας
3) Σαββατόβραδο με τον Ευριπίδη
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.