Γιάννης Μακριδάκης: Πού να σκύψεις με το ζώο μέσα σου...

 ...θα σου βγει απ'τη μύτη

 

Σήμερα φάγαμε μια εορταστική σαλάτα, παρόμοια με αυτή που τρώμε συνήθως αλλά βάλαμε και ρόδι για στολίδι και για γεύση. Φάγαμε και λαχανόρυζο που έφτιαξε η Ειρήνη. Στο μπαλκόνι φάγαμε, όπως κάθε μέρα, στη λιακάδα του Δεκέμβρη, την καλοκαιρινή, με θέα το Αιγαίο. Μετά, στην απογευματινή πεζοπορία ακούσαμε πολλές ντουφεκιές, ασυνήθιστα πολλές, όχι τις μετρημένες που ακούγονται τα καθημερινά σούρουπα. Έτσι, για να θυμηθούμε ότι είναι
σκόλη σήμερα για τους πολλούς ανθρώπους, σκόλη ιερή μάλιστα, με νόημα αγάπης και ελπίδας. Αλλά κάποιοι από αυτούς δεν νιώθουνε το παραμικρό. Ήρθανε εκδρομή στα εξοχικά τους στο χωριό ως φαίνεται, και ύστερα από τη γαλοπούλα και ό,τι άλλο φάγανε, βγήκανε με τη στομάχα τούμπανο στο καρτέρι, βαστώντας τη ντουφέκα για πουλιά, μη χάσουν ευκαιρία. Τα φυσέκια τους βέβαια δεν σκύβουν ούτε τις νηστικές μέρες να τα μαζέψουν από τη γη, τα παρατούν εκεί που πέσανε, να ρυπαίνουν τη ματιά μας και να μολύνουν το χώμα και τα ύδατα, σήμερα, μετά από τόσο φαΐ, θα τα μάζευαν; Πού να σκύψεις με το ζώο μέσα σου, θα σου βγει απ'τη μύτη...

Γιάννης Μακριδάκης (χθες στο fb, η εικονογράφηση είναι του Harddog)