Η ζωή μας έχει αλλάξει, δεν είναι ίδια όπως πριν από είκοσι και τριάντα χρόνια. Φυσικό συνακόλουθο, καθόλου αναπάντεχο. Μαζί όχι μόνο άλλαξαν, αλλά κυριολεκτικά μεταλλάχθηκαν, οι παραδόσεις και οι τρόποι που συνοδεύουν τη χαρά μας στις μεγάλες γιορτές. Το δέντρο των Χριστουγέννων, λόγου χάρη. Σήμερα ο στολισμός του απέχει από εκείνον παλαιότερων δεκαετιών όταν στην κορυφή κάθε δέντρου υπήρχε πάντα ένα μεγάλο χάρτινο άστρο – μιλάμε για πολύ πριν από το '80. Τότε που το μπαμπάκι καταναλωνόταν σε ποσότητες για να γίνει στρωμένο χιόνι πάνω στα κλαδιά του, ενώ τα κρεμασμένα στολίδια ήταν μικρά παιχνίδια, ρεπλίκες, ξύλινα ζωάκια, πλαστικά αυτοκινητάκια, βαμμένα κουκουνάρια, αγγελάκια, λιλιπούτειοι Αγιοβασίληδες, χάρτινα μίνιμαλ σπίτια με χρωματιστά παράθυρα και κουτάκια τυλιγμένα σε χρυσόχαρτα για να γυαλίζουν και να προκαλούν την αίσθηση που δίνουν σήμερα τα ηλεκτρικά φωτάκια.
Τα φωτάκια! Τότε, ως παιδί, είχα μια τρελή ιδέα – φυσικά ανεφάρμοστη. Σκεφτόμουν στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας (που ήταν πάντα φυσικό) να μάζευα με κάποιον τρόπο πολλές πυγολαμπίδες, αυτές που στη γλώσσα της ηλικίας λέγαμε «κωλοφωτιές», και οι οποίες υπήρχαν πληθωρικά στο πράσινο που μας περιέβαλε άφθονο στις βόρειες εσχατιές (εσχατιές, τρόπος του λέγειν) της Αττικής ή στη μεθόριο της Αθήνας. Έτσι, τα ζωύφια που είχαν το παράξενο χάρισμα να φωτίζεται η πυγή τους (και ξέρουμε πια τι σημαίνει «πυγή», το μάθαμε από τις καλλίγραμμες μοντέλες), θα έδιναν την αίσθηση ότι χιλιάδες ακίνδυνες σπίθες πετάριζαν στους κλώνους του δέντρου μας.
Τα φωτάκια! Τότε, ως παιδί, είχα μια τρελή ιδέα – φυσικά ανεφάρμοστη. Σκεφτόμουν στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας (που ήταν πάντα φυσικό) να μάζευα με κάποιον τρόπο πολλές πυγολαμπίδες, αυτές που στη γλώσσα της ηλικίας λέγαμε «κωλοφωτιές», και οι οποίες υπήρχαν πληθωρικά στο πράσινο που μας περιέβαλε άφθονο στις βόρειες εσχατιές (εσχατιές, τρόπος του λέγειν) της Αττικής ή στη μεθόριο της Αθήνας. Έτσι, τα ζωύφια που είχαν το παράξενο χάρισμα να φωτίζεται η πυγή τους (και ξέρουμε πια τι σημαίνει «πυγή», το μάθαμε από τις καλλίγραμμες μοντέλες), θα έδιναν την αίσθηση ότι χιλιάδες ακίνδυνες σπίθες πετάριζαν στους κλώνους του δέντρου μας.
Χρόνια μετά, διαβάζοντας το Νορβηγικό Δάσος, διαπίστωσα ότι μου έκλεψε την ιδέα – που δεν την είχα αποκαλύψει πουθενά, και μόλις τώρα τη μοιράζομαι – ο Χαρούκι Μουρακάμι. Ο οποίος σε μια σελίδα τού μυθιστορήματός του, περιέγραψε τον κήπο ενός ξενοδοχείου (νομίζω στο Κόμπε) γεμάτου από πυγολαμπίδες που τις είχαν μαζέψει από τις γύρω περιοχές και έφτιαξαν ένα εντυπωσιακό θέαμα. Οι μπαγάσες οι Ιάπωνες είναι αυθεντίες στις αντιγραφές. Μην ακούτε πως κοπιάρουν ό,τι βλέπουν μόνο σε αντικείμενα. Κλέβουν ιδέες και στη λογοτεχνία τους. Μπορούν να αντιγράψουν και μια παιδική σκέψη, στην άλλη άκρη του κόσμου, που ουδέποτε ομολογήθηκε. Είναι κάτι πονηρούληδες αυτοί.
Δ.Β.
**Δημοσιεύτηκε στο Harddog στις 24 Δεκεμβρίου 2017.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.