Τούτο προφανώς δεν έχει να κάνει με ένα μόνο κόμμα. Ούτε δύο. Αν ήταν έτσι, οι «πελάτες» θα πήγαιναν σε άλλο «μαγαζί». Ομως πάνε στο «πουθενά». Και έτσι το μεγάλο μαγαζί που λέγεται «πολιτική σκηνή» μετά βίας μισογεμίζει (ή μισοαδειάζει). Αν ήταν ένα mall, θα είχε κάπως αντιδράσει. Οχι με το να κατηγορεί τους καταναλωτές που δεν πηγαίνουν να ψωνίσουν. Ούτε βεβαίως να κλαίει πάνω από τον πεσμένο τζίρο. Αλλά φροντίζοντας να βελτιώσει συνολικά την εικόνα και τις υπηρεσίες που τους παρέχει. Ελέγχοντας τα καταστήματα, τους tenants (ενοικιαστές), για την ποιότητα των προϊόντων και της εξυπηρέτησης. Απαιτώντας να τηρήσουν τους όρους των συμβολαίων που έχουν υπογράψει, επί ποινή «έξωσης». Κάτι θα άλλαζε, κάποιους θα άλλαζε. Και αν ό,τι έκανε δεν έπιανε, θα έκλεινε ή θα έδινε τα κλειδιά σε άλλον διαχειριστή.
Το πολιτικό μας σύστημα βλέπει το «μαγαζί» να αδειάζει, μετράει όλο και λιγότερους στις κάλπες, αλλά δεν κάνει και πολλά για να αλλάξει το ίδιο. Δεν κάνει τίποτα για να γίνει συνολικά πιο ελκυστικό, να θέλξει, να πείσει περισσότερες και περισσότερους να το εμπιστευτούν. Αντιθέτως, πολλά και διαχρονικά τα παραδείγματα πράξεων και δηλώσεων που «ξενερώνουν», δυσφημούν και απωθούν. Αν όντως ήταν mall, θα είχε κλείσει. Επειδή δεν είναι και κάποιος πρέπει να μας κυβερνάει, ο κίνδυνος είναι αυτός ο κάποιος, κάποια στιγμή να εκμεταλλευθεί την απαξίωση, να σκαρφαλώσει στην κορυφή (που όλο και χαμηλώνει) και να κλείσει τα άλλα «μαγαζιά». Να βρεθούμε 60 χρόνια πίσω και να ψάχνουμε να βρούμε πώς μας προέκυψε ο νέος «γραφικός». Το έπαθαν και το παθαίνουν πολύ πιο μεγάλες και ώριμες δημοκρατίες από τη δική μας…
Και εμείς οι δημοσιογράφο, σε μεγάλο βαθμό στηρίζουμε αυτό το σύστημα ανακυκλώνοντας το μέτριο, το άσχημο, το αποκρουστικό. Ασχολούμαστε, έστω και επικριτικά, με τα πρόσωπα που διώχνουν τον κόσμο από το «μαγαζί», αντί να ασχοληθούμε με τον κόσμο που φεύγει. Μιλάμε για «απολιτίκ» πολίτες προβάλλοντας απολιτίκ πολιτικούς. Αντιμετωπίζουμε συχνά την πολιτική με όρους (πολύ) περασμένων δεκαετιών, προσμένοντας και εμείς μια «χαρισματική» φιγούρα που θα ξαναφέρει την ελπίδα και θα «τραβήξει» τα πλήθη στις πλατείες και στους δρόμους. Καθόλου τυχαία, προκύπτουν αυτοί που μετά κατακεραυνώνουμε.
**Απόσπασμα από το άρθρο του Στέλιου Σοφιανού, με τίτλο «Εγώ να εκλεγώ και όλοι οι άλλοι να πάνε να…», στο protagon.gr. Ολόκληρο εδώ.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.