{...} Στη χαρά και στη λύπη, τα λουλούδια είναι οι πιστοί μας φίλοι. Τρώμε, πίνουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε και ερωτοτροπούμε μαζί τους. Παντρευόμαστε και βαφτιζόμαστε με άνθη. Δεν τολμάμε να πεθάνουμε δίχως αυτά. Έχουμε λατρέψει με τον κρίνο πλάι μας. Έχουμε διαλογιστεί με το λωτό. Έχουμε πολεμήσει με το ρόδο και το χρυσάνθεμο. Πασχίζουμε ακόμα και να μιλήσουμε στη γλώσσα των λουλουδιών. Πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτά; Τρομάζει κανείς στη σκέψη ενός κόσμου στερημένου από την παρουσία τους. Πόση παρηγοριά φέρνουν στο προσκέφαλο του αρρώστου, τι φως μακάριο στο σκοτάδι της κουρασμένης ψυχής μας! Η γαλήνια τρυφερότητά τους ξαναδίνει τη χαμένη μας εμπιστοσύνη στο σύμπαν, όπως το ζωηρό βλέμμα ενός όμορφου παιδιού ξαναζωντανεύει τις χαμένες μας ελπίδες. Κι όταν κειτόμαστε πια μες στο χώμα, άνθη πάλι φρουρούν μελαγχολικά το μνήμα μας.
{...} Πέστε μου, άνθη μου ευγενικά, δάκρυα των αστεριών, που μες στον κήπο γνέφετε στις μέλισσες καθώς τραγουδούν για τη δροσούλα και τις ηλιαχτίδες, γνωρίζετε την τρομακτική μοίρα που σας προσμένει; Ονειρευτείτε, λικνιστείτε, παιγνιδίστε ξέγνοιαστα, όσο είναι ακόμα καιρός, μες στο ελαφρό, καλοκαιριάτικο αεράκι! Αύριο ένα άσπλαχνο χέρι θα σφίξει το λαιμό σας. Θα σας ξεριζώσουν, θα σας διαμελίσουν, θα σας σύρουν μακριά από το ήσυχο σπίτι σας. Και θα το χαίρεται, η άθλια, θα λέει πόσο όμορφα είστε, ενώ τα δάχτυλά της θα ’ναι ακόμα βουτηγμένα στο αίμα σας! Πέστε μου, είναι αυτή καλοσύνη; Ίσως σας είναι γραφτό να φυλακιστείτε στα μαλλιά μιας γυναίκας που ξέρετε ότι είναι άκαρδη, ή να σας περάσουν στη μπουτονιέρα κάποιου που, αν ήσασταν άντρας, δεν θα τολμούσε να σας κοιτάξει κατάματα. Μπορεί ακόμα η μοίρα σας να ’ναι να σας κλείσουν σε μια στενάχωρη ανθοδόχη, με νερό στάσιμο, μονάχα για να σβήσει την τρελή σας δίψα – τη δίψα, σημάδι της ζωής σας που χάνεται.
{...} Μέσ’ από τέτοια παραδείγματα προσεγγίζουμε το πλήρες νόημα της Θυσίας των Λουλουδιών. Ίσως τα ίδια τα λουλούδια να γνωρίζουν αυτό το νόημα. Δεν είναι δειλά όπως οι άνθρωποι. Ορισμένα μάλιστα απολαμβάνουν το θάνατο – τα άνθη της γιαπωνέζικης κερασιάς, το δίχως άλλο, έτσι όπως παραδίδονται ελεύθερα στους ανέμους. Όποιος έχει σταθεί μπρος στην ευωδιαστή τους χιονοστιβάδα, στο Γιοσίνο ή στην Αρασιγιάμα, πρέπει να το ’χει νιώσει. Για μια στιγμή, αιωρούνται στον αέρα σαν διαμαντένια σύννεφα, χορεύοντας πάνω από τα κρυστάλλινα ρυάκια· ύστερα, καθώς αρχίζουν να γλιστρούν στα γελαστά νερά, μοιάζουν να λένε «Αντίο, Άνοιξη! Περνάμε τώρα, στην Αιωνιότητα!».
**Δύο αποσπάσματα από το εξαιρετικό κείμενο του Μ. Hulot στο lifo.gr. Τίτλος του: «Πού πηγαίνουν τα λουλούδια όταν ικανοποιήσουν το γούστο της μιας στιγμής;» Ολόκληρο εδώ.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.