Αλήθεια, δεν μοιάζει σαν δάχτυλο αυτή η δαντελένια γλώσσα γης; Τόσο δαντελένια, που την παρομοιάζουν με τα νορβηγικά φιόρδ; Ένα δάχτυλο που μοιάζει έτοιμο να τεντωθεί κι άλλο και να αγγίξει απέναντι, την ακτή του Ιράν. Και να κλείσει τελείως το περιβόητο Στενό του Ορμούζ, το μέρος από το οποίο περνάει και διακινείται το μισό πετρέλαιο που κινεί τον κόσμο.
Το «δάχτυλο» αυτό είναι ένα από τα πιο κομβικά γεωστρατηγικά σημεία του πλανήτη. Γι’ αυτό και κουβαλάει μια πολύ περίεργη ιστορία. Μια ιδέα αυτής της ιστορίας μπορεί να πάρει κανείς από τα σύνορα, που είναι τόσο μπερδεμένα εκεί, όσο πουθενά. Το τελευταίο και πιο σημαντικό μέρος του δαχτύλου ανήκει στο Ομάν, αν και δεν έχει σύνορα με το ομώνυμο σουλτανάτο, ούτε ποτέ κατακτήθηκε από τον στρατό του Ομάν!
Κι αν κάποιος θελήσει από το Ομάν να φτάσει οδικώς στο «δάχτυλο», θα πρέπει να περάσει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, να διασχίσει τρία απ’ αυτά, να φτάσει σ’ έναν θύλακα του Ομάν μέσα στα ΗΑΕ, να περάσει και πάλι στο Εμιράτο του Σάρτζα και μετά από τέσσερις (!) συνοριακούς ελέγχους να φτάσει, επιτέλους, στο Μουσαντάμ.
Σ’ αυτό το μπακλαβωτό από σύνορα και συνοράκια δεν θα μπορούσαν να μην έχουν βάλει το χέρι τους οι Βρετανοί. Αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την γεωγραφία της περιοχής, που είναι σύμφωνη με το «διαίρει και βασίλευε», αλλά και με τη διαδικασία που στην διπλωματία λέγεται «loyalty bonus», δηλαδή… μπόνους αφοσίωσης. Αν μου είσαι πιστός, θα σου δώσω ένα κομμάτι να’ χεις δικό σου.
Ας το πάρουμε από την αρχή.
Η χερσόνησος του Μουσαντάμ ήταν επί αιώνες γνωστή ως «ρους αλ τζιμπάλ», που σημαίνει «ακρωτήρια των βουνών». Πράγματι, η περιοχή εκείνη είναι ορεινή, με αρκετές κορυφές που ξεπερνούν τα 1.500 μέτρα και την ψηλότερη να φτάνει τα 1.900 μέτρα. Λόγω αυτού του υψομέτρου το κρύο στην περιοχή τους χειμώνες είναι ιδιαιτέρως τσουχτερό, σε αντίθεση με τα περισσότερα σημεία της Αραβίας, όπου γνωρίζετε ότι σκάνε και τα τζιτζίκια.
Αυτή η μορφολογία της περιοχής δυσκόλεψε πολύ την κατάκτησή της. Το γεγονός, βέβαια, ότι οι ακτές, παρά την δαντελωτή υφή τους, δεν προσφέρονταν για να φτιαχτούν μεγάλα λιμάνια εκεί, απέτρεψε πολλούς από το να βάλουν πόδι. Στην ουσία το άκρο εκείνο ήταν απολύτως ακυβέρνητο. Οι αραβικές φυλές που είχαν εγκατασταθεί εκεί για αιώνες επέλεξαν είτε τα δυτικά παράλια, μέσα στον Περσικό Κόλπο, είτε τα δυτικά, στον Κόλπο του Ομάν και την Αραβική Θάλασσα.
Το σουλτανάτο του Ομάν ήταν η πρώτη μεγάλη δύναμη της περιοχής, που στην ακμή της εξελίχθηκε σε αυτοκρατορία κι έφτασε μέχρι τη Ζανζιβάρη και τα ανατολικά αφρικανικά παράλια. Για την ακρίβεια, επρόκειτο για μία αυτοκρατορία με δύο…εξουσίες. Οι ακτές του σημερινού Ομάν ήταν υπό τον έλεγχο του σουλτάνου του Μουσκάτ, της μεγαλύτερης πόλης της περιοχής και σημερινής πρωτεύουσας. Το εσωτερικό το διαφέντευε ο εκάστοτε ιμάμης του Ομάν, ένα πρόσωπο με πολιτικο-θρησκευτικό τίτλο και τεράστια δύναμη.
**Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του θέματος στη ΓΕΩγραφίδα, το μπλογκ Γεωγραφίας και Ιστορίας του Αργύρη Παγαρτάνη.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.