🔎Μιλάμε για τον ορισμό του τεχνητού κράτους: Η Ισημερινή Γουινέα απαρτίζεται από ένα νησί λίγο μεγαλύτερο από τη Λέσβο στο βάθος του κόλπου της Γουινέας (στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καμερούν και Νιγηρίας), ένα ηπειρωτικό σχεδόν τέλειο ορθογώνιο παραλληλόγραμμο κάτω από το Καμερούν κι ένα άλλο νησάκι πολύ πιο νότια, που ονομάζεται… Πρωτοχρονιά (Ανομπόν) κι έχει το μέγεθος της Ηρακλειάς στις μικρές Κυκλάδες!
🔎Αυτό ήταν ό,τι σκόρπιο απέμεινε από την φιλόδοξη ισπανική αυτοκρατορία στην Αφρική. Η οποία, σε αντίθεση μ’ αυτά που συνέβησαν στην Αμερική, περιορίστηκε σε μερικά σημεία μόνο. Αυτό το κράτος, ανεξάρτητο από το 1968, πέρασε από την απόλυτη οικονομική απαξίωση στην βίαιη ανάπτυξη που έφερε το πολύ πετρέλαιο. Βίωσε μια από τις σκληρότερες και πιο αιματηρές δικτατορίες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και την αντικατέστησε με μία… ηπιότερη, η οποία διαρκεί πάνω από 42 χρόνια.
🔎Και παρ’ όλο που το επίσημο κατά κεφαλήν εισόδημα αυξάνεται και είναι από τα μεγαλύτερα της υποσαχάριας Αφρικής, ολοένα και περισσότεροι απελπισμένοι φεύγουν από εκεί. Αν ο δρόμος τους βγάλει μέχρι την Ευρώπη, επιλέγουν την Ισπανία, όπου αισθάνονται πιο άνετα λόγω κοινής γλώσσας. Αυτή τη διαδρομή διάλεξε και η μητέρα του Λαμίν Γιαμάλ, του νέου παιδιού-θαύματος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Η πώληση και οι ζώνες των Ευρωπαίων στην Αφρική
🔎H ιστορία των δύο περιοχών που απαρτίζουν στο μεγαλύτερο βαθμό αυτή τη χώρα, της νησιώτικης και της ηπειρωτικής, είναι πολύ διαφορετική. Το μεγάλο νησί ονομάστηκε επί αιώνες Φερνάντο Πο, για να τιμηθεί το όνομα του Πορτογάλου εξερευνητή, του πρώτου Ευρωπαίου που πάτησε εκεί το πόδι του. Το νησί, μαζί με άλλα νησάκια και «δικαιώματα» στην ηπειρωτική Αφρική (σαν αυτό που λέμε «αέρα» στα κτίριά μας) πουλήθηκε από την Πορτογαλία στην Ισπανία το 1778.
🔎Το ηπειρωτικό κομμάτι, το παραλληλόγραμμο που βλέπετε στο χάρτη, ήταν αρχικά πολύ μεγαλύτερο. Η Ισπανία στο διαβόητο Συνέδριο του Βερολίνου το 1885 (αυτό που συναντήθηκαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες και χώρισαν την Αφρική σε ζώνες επιρροής) διεκδίκησε μια πολύ μεγαλύτερη περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Νίγηρα και Ογκοβέ.
🔎Βεβαίως οι Ευρωπαίοι στο συνέδριο εκείνο είχαν βάλει απαράβατο όρο η κάθε χώρα που επιθυμεί κατακτήσεις να ασκεί «αποτελεσματική διοίκηση» στις περιοχές που διεκδικεί. Αυτό σήμαινε είτε να εγκαθιστά δικούς της κατοίκους σε λιμάνια και εμπορικούς σταθμούς, είτε να κάνει συμφωνίες «προστασίας» με τοπικούς φύλαρχους.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του θέματος στη ΓΕΩγραφίδα, το μπλογκ Γεωγραφίας και Ιστορίας του Αργύρη Παγαρτάνη.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.