Όταν οι άνθρωποι του ελληνικού μπάσκετ δεν ήθελαν τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούμπο - Αποκαλούσαν «αμερικανάκια» τους ξένους σκάουτερ που τους είχαν εντοπίσει
του Αργύρη Παγαρτάνη*
Λοιπόν, το άφησα να περάσει λίγες ημέρες, μήπως και φιλοτιμηθεί και με απαλλάξει από το γράψιμο κανένας που τα παρακολουθούσε τότε το ίδιο στενά (αν όχι πιο στενά). Αλλά δεν το βλέπω. Δυστυχώς.
Για τον Γιάννη Αντετοκούμπο λέω, και την δήλωσή του ότι «Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν με ήθελαν όταν ήμουν πιτσιρικάς, γιατί να θέλω εγώ στα 38 μου να παίξω σ' αυτούς;» Μια δήλωση που τον ανέβασε και πάλι στο γνωστό βάθρο, με διάφορους από κάτω να' χουν πάρει πέτρες και να του ρίχνουν αβέρτα.
Θέλω τώρα να σου περιγράψω μια κατάσταση. Όχι πολύ μακριά. Πριν περίπου από 15 χρόνια.
Τότε λοιπόν, όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ εκτός Α1 ακούσαμε για «κάτι μαυράκια». Χωρίς ρατσιστική διάθεση το γράφω. Όπως το' χαμε ακούσει τότε. Μιλάω εντίμως, ο πρώτος που μου τα' χε αναφέρει, προπονητής σήμερα με περγαμηνές και όνομα, μου' λεγε ότι ο Θανάσης είναι ο παικταράς και ο μικρός, ο Γιάννης, έχει σώμα, αλλά όχι μυαλό. Ο Θανάσης ήταν πιο coachable, έλεγε.
Τέλος πάντων. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Άλλωστε όλοι αυτοί οι Αμερικανοί σκάουτερ που έτρεχαν πίσω από το Γιάννη και λιγουρεύονταν το potential του και όχι τα όσα έκανε εκείνα τα χρόνια στο γήπεδο, αντιμετωπίζονταν από τους εδώ φωστήρες περίπου ως... αμερικανάκια. Χασκογελούσαν ορισμένοι, ακόμα και κάποιοι «ειδικοί» περί της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Και στους (λίγους, μετρημένους) ανθρώπους που τα πίστεψαν αυτά τα παιδιά και «ενοχλούσαν» με τηλέφωνα και κατ' ιδίαν συναντήσεις (πάνω από μία φορά) τους ανθρώπους των «αιωνίων» τότε, να τους βοηθήσουν, να τα πάρουν στην ομάδα, να βάλουν κανένα μέσο για να γίνουν Έλληνες και εν τέλει να τους δώσουν ένα μονοπάτι καλύτερης ζωής, η απάντηση είναι έτσι όπως ακριβώς σας τη γράφω:
«Ασε ρε... (δεν το γράφω το όνομα, δεν ξέρω αν θέλει, το φαντάζεστε υποψιάζομαι), για τους μαύρους θα μου μιλήσεις πάλι; Δεν έχεις κανέναν άλλο να προτείνεις, εκεί κόλλησες; Εντάξει, καλοί είναι, αλλά μπερδεμένοι. Και χωρίς χαρτιά».
Τώρα, με την απόσταση του χρόνου και τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων στους λογαριασμούς τους, τα αδέλφια μπορούν να κάνουν πλάκα με τα τότε λεγόμενα. Τότε, με αβέβαιο μέλλον, με σουβλάκια ρεφενέ κάθε βράδυ, σε κρεβάτια-στρώματα που εξείχαν τα πόδια τους, χωρίς καν μια πατρίδα να λένε ότι είναι δική τους, μπορείς να φανταστείς πόσο πόνο, πόση πίκρα, προκαλούσε αυτή η συμπεριφορά;
Αν ποτέ ανοίξει το στόμα του ο Γιάννης (νομίζω δεν θα το κάνει, δεν έχει νόημα πια γι' αυτόν) ή, τέλος πάντων, οι άνθρωποι που τα έζησαν αυτά τα πράγματα από κοντά, ορισμένοι δεν θα' χουν λαγούμι να κρυφτούν.
Τον είχαν τον θησαυρό στα χέρια τους κάποιοι και τον άφησαν να φύγει. Και κρύβονται τώρα πίσω από λογύδρια του τύπου «αφού ειδικά ο Γιάννης φαινόταν ότι πήγαινε για μεγάλα πράγματα, τι να τον κάναμε εμείς; Να παίξει στο εφηβικό μας; Τον αφήσαμε να πάει κατ' ευθείαν εκεί, να βρει το δρόμο του». Μάλιστα. Αυτά λένε. Σα να' λεγε δηλαδή η Ρεάλ «τον βλέπαμε τον Ντόντσιτς που ήταν για ΝΒΑ και είπαμε άστον μωρέ στη Σλοβενία, τι να τον κάνουμε, να παίξει στο εφηβικό μας;»
Πολύ σωστά, λοιπόν, είπε ότι δεν ενδιαφέρεται να παίξει ούτε στον ένα ούτε στον άλλο. Όταν τους χρειαζόταν αυτός, αυτοί όχι μόνο του γύρισαν την πλάτη, αλλά τον κορόιδευαν κιόλας. (Βασικά δεν ξέρω αν το πράγμα είχε συζητηθεί τόσο ψηλά, που να φτάσει σε Αγγελόπουλους και Γιαννακόπουλο. Πάντως κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά).
Και για την Ελλάδα θα μπορούσε να αντιδράσει έτσι. Ψέματα; Τι του έδωσε η Ελλάδα, πριν φύγει; Τα 'χουμε ξαναγράψει. Υποσχέσεις και κόντρα-υποσχέσεις. Και τον αγκάλιασε και τον έκανε δικό της μόνο όταν άρχισε να λάμπει στις ΗΠΑ. Αυτός, όμως, όταν λέει «Ελλάδα» προφανώς δεν σκέφτεται ούτε τους πολιτικούς ούτε τους παράγοντες. Τη γειτονιά του σκέφτεται, τα φιλαράκια του, όσους τον βοήθησαν, πολύ ή λίγο, να βρει ένα δρόμο. Γι' αυτό είναι εδώ. Όχι τόσο, όσο θέλουμε εμείς οι «Ελληναράδες», αλλά είναι.
Όσο για το άλλο που είπε, που κι αυτό ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, ότι «αν πουλάνε Γιαννακόπουλος ή Αγγελόπουλοι αγοράζω τις ομάδες τους», είναι φανερό ότι το είπε με χιουμοριστική διάθεση.
Αλλά πες ότι δεν το είπε έτσι, ότι το εννοούσε. Προς τι αυτός ο οδυρμός; Προσωπικά, θα το ΕΥΧΟΜΟΥΝ η διάδοχη κατάσταση (αν ποτέ υπάρξει ανάγκη) αυτού του δίπολου που έχουμε σήμερα να ήταν ο Γιάννης. Όχι μόνο για τα πολλά λεφτά που έχει, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος του μπάσκετ και η παρουσία του, η επιχειρηματική ενασχόλησή του, με την Ελλάδα θα δώσει περισσότερα στον τόπο απ' αυτά που θα πάρει. Τελεία και παράγραφος.
*Το θέμα είναι από ανάρτηση του Αργύρη Παγαρτάνη
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.