Ο Μίλτος που δεν ξέρουμε...

Διαβάζω ένα σωρό κείμενα για τον Μίλτο Τεντόγλου. Κι απ’ αυτά που διαβάζω, καταλαβαίνω ότι μάλλον τον έχουμε παρεξηγήσει. Ή, μάλλον, έχουμε παρεξηγήσει το στυλ με το οποίο μιλάει και φέρεται, αυτή την coolness, και το υπέρ-προβάλλουμε. Και υποβαθμίζουμε (κατά λάθος ή επίτηδες;) όλο το μεγαλειώδες «πακέτο», το οποίο αντιπροσωπεύει αυτό εδώ το αξιαγάπητο παλικάρι.

Τι εννοώ; Σε πολλά κείμενα, πολύ περισσότερα απ’ όσα «πρέπει», ο Τεντόγλου παρουσιάζεται ως ένας cool τύπος, που σηκώνεται πολύ αργότερα από το ξυπνητήρι για την προπόνηση, τρώει τόνους junk food, λιώνει στα βιντεοπαιχνίδια και στα γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια και στο μεσοδιάστημα πετάγεται λίγο από το γήπεδο, πηδάει 8,50 μ., τσακώνεται λιγάκι με τον Πομάσκι και μετά πάει σπίτι του να αράξει. Με λίγα λόγια, ένα παιδί που έχει ένα τεράστιο χάρισμα και απλά το εκμεταλλεύεται για να κάνει μια ζωή όπως τη θέλει.

Ε, να με συγχωρείτε, αλλά δε νομίζω να υπάρχει πιο στρεβλή εικόνα απ’ αυτή.

Πράγματι, ο Μίλτος έχει μιλήσει και για το ότι βαριέται, ότι δεν είναι πρωινός τύπος, ότι του αρέσουν τα ιαπωνικά anime και τα video games, και τα μπέργκερ με «πλαστικές» τηγανιτές πατάτες, ό,τι πιο απαγορευτικό για έναν αθλητή υψηλότατου επιπέδου.

Δεν έχει μιλήσει (τόσο) για τη συνέπειά του. Για το ότι δεν έχει λείψει ΠΟΤΕ από ΚΑΜΙΑ προπόνηση, όσο πρωί κι αν είναι.

Δεν έχει μιλήσει (τόσο) για τα κρύα πρωινά, αυτά που ο ουρανός έχει μολυβί χρώμα, ή για τα άλλα, τα ηλιόλουστα, τα «χαρά Θεού». Αυτά που δεν έχει επικαλεστεί για να μείνει σπίτι ή που δεν έχει χαρεί πηγαίνοντας για έναν καφέ. Αυτά που μπαίνει σ’ έναν κλειστό χώρο που (αν κρίνουμε από τις ελάχιστες φωτογραφίες προπόνησης που ανεβάζει) δεν είναι και ο πιο όμορφος, δεν σε εξιτάρει κιόλας να πας για να προπονηθείς. Αλλά έχει πολλά μέτρα φόρα και ένα σκάμμα.

Κάποιες φορές, μάλιστα, η άμμος είναι τόσο «πηγμένη» από την υγρασία, που παίρνει την τσουγκράνα και την ανακατεύει, την «μαλακώνει», για να μην τσακίσει κανένα κόκκαλο στην προσγείωση.

Δεν έχει μιλήσει (τόσο) για την μοναχικότητα της προπόνησης. Για τις ατέλειωτες συζητήσεις, τις παρατηρήσεις του Πομάσκι. Για τα ατέλειωτα πρωινά που μετράει εκατοστό-εκατοστό τη φόρα του, από πού ξεκινάει, με πόσα βήματα φτάνει στη βαλβίδα, με ποια γωνία πρέπει να απογειώνεται, πόσο τοις εκατό του βάρους του να ρίχνει μπροστά μετά τα ψαλίδια, πώς να «μαζεύει» για να κερδίζει πόντους στην προσγείωση. Εκατοντάδες, χιλιάδες άλματα. Το ίδιο πάντα.

Δεν είναι και μπάσκετ ή ποδόσφαιρο αυτή η προπόνηση, να κάνεις διαφορετικές ασκήσεις, να αστειευτείς, να μιλήσεις στην καθημερινότητά σου με 20-30 ανθρώπους, να «κλέψεις» και λίγο. Λίγα πρόσωπα, καμία φορά και κανείς άλλος τριγύρω. Άγρυπνος ο Πομάσκι, από πάνω. Να πιέζει. Γιατί ξέρει ότι «έτσι γίνεται».

Δεν έχει μιλήσει (τόσο) για τη σημασία που δίνει στη λεπτομέρεια. Για το ότι ακόμα και το «διάβασμά» του, όταν χαλαρώνει αραχτός στον καναπέ, κατά κύριο λόγο αφορά το μήκος. Την ιστορία του, το στυλ των θρύλων του αγωνίσματος, τις ασκήσεις που έκαναν, την απορία του γιατί κάνουν αυτές τις ασκήσεις και όχι άλλες και ποιες ακριβώς ομάδες μυών γυμνάζονται με ποια άσκηση.

Δεν έχει μιλήσει (τόσο) για την αυτοπεποίθηση που χτίζει όλα αυτά τα χρόνια. Μια αυτοπεποίθηση καθαρή, που πηγάζει από τις δυνατότητές του, τις επιτυχίες του, την πίστη στο πλάνο και τον προπονητή του. Και δεν βρωμίζει από έπαρση, από σνομπισμό, από μισαλλοδοξία.

Δεν έχει μιλήσει (τόσο) για όλα αυτά. Τα θεωρεί αυτονόητα.

Κι αυτό είναι το μεγαλείο του. Μεγαλύτερο, πολύ μεγαλύτερο κι από το ταλέντο και τις δυνατότητες που του’ δωσε η φύση. Είναι ένας… καλόγερος του άλματος εις μήκος ο Μίλτος μας, εκτός από ένας νεαρός cool τύπος, που (και γι’ αυτό) τον γουστάρουμε. Κι αυτή η καλογερική προσήλωσή του τον έκανε αυτό που είναι. Και θα τον κάνει αυτό που θα γίνει. 

Αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, πρέπει να προβάλλεται περισσότερο. Το ότι ο Μίλτος είναι (μάλλον χωρίς να το’ χει συνειδητοποιήσει) το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του «Γνώθι Σαυτόν» και του «Μηδέν Άγαν» των αρχαίων.

*Στο fb