Ημιτελικός στη Σαραγόσα, 1995, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 58-52. Αποδυτήρια Παναθηναϊκού, αμέσως μετά το ματς. Νεύρα πολλά, μαζεμένοι απ' έξω οι ρεπόρτερ ακούμε πράγματα να εκσφενδονίζονται στους τοίχους... Μπαίνει ο Παύλος με καμιά 15αριά «πράσινους» οπαδούς. Με το χαμόγελο. «Ποια είναι τα συναισθήματά σας μετά από έναν δεύτερο χαμένο ημιτελικό;» Αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση. «Αλίμονο αν τελείωναν όλα εδώ. Εμείς θα προσπαθούμε κάθε χρόνο και θα είμαστε εκεί». Χειροκρότημα, χτυπήματα στην πλάτη, «έτσι Παύλο, πάντα ψηλά» και τέτοια.
Ξαφνικά εστιάζει το βλέμμα πάνω μου (είχα πάρει τα σοβαρά μου, λόγω ρεπορτάζ) και μου λέει «εσύ αγόρι μου γιατί είσαι κατσούφης; Η ομάδα σου νίκησε»! Πέρασε η ζωή μου όλη μπροστά στα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο. Λέω «πάει, με έθαψε» και καταφέρνω να ψελλίσω ένα «τι είναι αυτά που λέτε τέτοιες ώρες, κύριε Παύλο;» Μάλλον συνειδητοποίησε σε τι λάκκο λεόντων θα με άφηνε, οπότε μου έκανε... κεφαλοκλείδωμα, άρχισε να με φιλάει και μου είπε «εγώ αγόρι μου σ' αγαπώ ό,τι ομάδα και να' σαι». Και σιγά-σιγά, αποχωρώντας, με έβγαλε μαζί του έξω από τα αποδυτήρια. Έστειλε το μήνυμά του. Κανείς δεν με άγγιξε, ούτε καν με αγριοκοίταξε.
Μια ανθρώπινη στιγμή, από τις τόσες που έχω να θυμηθώ από τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Σπάνιο να μοιράζεται ένας «απλός» ρεπόρτερ τόσες ανθρώπινες στιγμές μ' έναν γίγαντα. Την ώρα που οι συνάδελφοι ρεπόρτερ Ολυμπιακού δεν διανοούνταν καν ότι θα μπορούσαν να μιλήσουν στον Σωκράτη Κόκκαλη, εμείς είχαμε ΟΛΟΙ το προσωπικό του τηλέφωνο στο σπίτι του, το οποίο σήκωνε 99% Ο ΙΔΙΟΣ. Και απαντούσε σε ΟΛΑ.
Τον πίκρανα κάποιες φορές. Αυτά έχει το ρεπορτάζ, δεν μπορείς να γράφεις πάντα «καλά». Δεν μου είπε ποτέ, τίποτα. Ούτε καν φιλικό παράπονο. Το συζητήσαμε κάποτε, όταν παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό που μου έδειξε (και σε άλλους το' χε κάνει) αντίγραφο της... φορολογικής δήλωσης της ΒΙΑΝΕΞ, δήλωνε κάποια δισεκατομμύρια δραχμές τότε και θα μείνει στην ιστορία η επωδός του «δεν πίνω, δεν καπνίζω, χαρτιά δεν παίζω, μόνο μου χόμπι είναι ο Παναθηναϊκός, ε θα χαλάω και 2-3 δισ. το χρόνο». Μου είπε «θέλω κάθε φορά που θα νικάμε και θα με παίρνεις τηλέφωνο να μου λες συγχαρητήρια. Από σένα, που ξέρω ότι δεν είσαι δικός μας, έχουν άλλη αξία. Θέλω να τ' ακούω»! Δεν του χάλασα χατίρι. Δύσκολο να κακοκαρδίσεις με τη θέλησή σου τέτοιον άνθρωπο.
Ένας παράγοντας παλαιάς κοπής, απ' αυτούς που δεν βγάζουν πια τα καλούπια. Με όραμα. «Όταν ανέλαβα το φαρμακείο, είπα ότι θα κάνω τη μεγαλύτερη επιχείρηση στην Ελλάδα. Τα καταφέραμε, όλοι μαζί. Το ίδιο και με τον Παναθηναϊκό. Ξέρουμε πώς γίνεται, δεν μας φοβίζουν οι δυσκολίες». Ξόδεψε μυθικά ποσά για να μάθει. Έμαθε. Και έφυγε απολύτως πετυχημένος, με 28 τίτλους, εκ των οποίων έξι ευρωπαϊκοί.
Μια βαθιά υπόκλιση στο μεγαλείο του Παύλου Γιαννακόπουλου και τα θερμά μου συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους, που θρηνούν το χαμό του. Οι μεγάλοι πεθαίνουν όταν ξεχνιούνται. Αυτός είναι σίγουρο ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Δεν θα τον αφήσουν να ξεχαστεί όσα πέτυχε, αλλά και ο τρόπος που έζησε τη ζωή του...
*Το κείμενο είναι από ανάρτηση στο fb με αφορμή το 6ο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.